Aleksander Bibikow
Data i miejsce urodzenia | 10 czerwca 1729 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 20 kwietnia 1774 |
Ojciec | Ilja Aleksandrowicz Bibikow |
Żona | Aleksandra Siemionowna z Kozłowskich |
Dzieci | Agrypina z Bibikowów Ribotpierre |
Odznaczenia | |
Aleksander Iljicz Bibikow, ros. Александр Ильич Бибиков (ur. 10 czerwca 1729 w Moskwie, zm. 20 kwietnia 1774 w Bugulmie), rosyjski wojskowy, w latach 1773-1774 generał en-chef wojsk rosyjskich tłumiących konfederację barską, wolnomularz[1].
Życiorys
Służbę rozpoczął w 1746, wziął udział w wojnie siedmioletniej. W latach 1771-1774 brał udział w walkach z konfederatami barskimi w Rzeczypospolitej. Od 1771 komendant wojsk rosyjskich okupujących Warszawę[2]. W 1773 wódz naczelny wojsk rosyjskich tłumiących powstanie Pugaczowa.
Był odznaczony Orderem Orła Białego[3], Orderem Świętego Andrzeja Apostoła Pierwszego Powołania, Orderem Świętego Aleksandra Newskiego i Orderem Świętej Anny.
Przypisy
- ↑ Ludwik Hass, Wolnomularstwo w Europie środkowo-wschodniej w XVIII i XIX wieku, 1982, s. 138.
- ↑ Krol Lubicz-Chojecki, Pamięć dzieł polskich, podróż i niepomyślny sukces Polaków, opracowanie, wstęp i przypisy Wojciech Turek, Gdańsk 1992, s. 79.
- ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 209.
- p
- d
- e
|
¹ – także dowódca wojsk; jego następcami byli: gen. Iwan Weymarn i gen. Aleksander Bibikow
- БРЭ: 1865279