Alice Salomon

Alice Salomon

Data i miejsce urodzenia	19 kwietnia 1872 Berlin
Data i miejsce śmierci	30 sierpnia 1948 Nowy Jork
Zawód, zajęcie	ekonomistka, urzędniczka, feministka
Multimedia w Wikimedia Commons

Alice Salomon (ur. 19 kwietnia 1872 w Berlinie, zm. 30 sierpnia 1948 w Nowym Jorku) – niemiecka popularyzatorka pracy socjalnej, pionierka ruchu kobiecego, członkini i współtwórczyni organizacji kobiecych (także o charakterze międzynarodowym), propagatorka idei internacjonalizmu, międzykulturowości, praw człowieka, kobiet i dzieci^[1].

Życiorys

Wywodziła się z rodziny żydowskiej. Była córką Alberta i Anny Salomonów. Ojciec zmarł, gdy była dzieckiem, co wpłynęło na obniżenie się statusu materialnego rodziny. W wieku siedemnastu lat straciła również siostrę. Od 1893 roku rozpoczęła samodzielne dokształcanie, m.in. uczestniczyła w wykładach Maxa Webera. Pod koniec XIX wieku zaprzyjaźniła się z Jeanette Schwerin, jedną z pionierek pracy socjalnej. Na lata 1900–1902 przypadł okres początków jej aktywnego życia społecznego i działalności związanej z emancypacją kobiet^[1].

W latach 1902–1906 studiowała na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie i otrzymała dyplom doktora ekonomii. Żyła później pomiędzy Berlinem a Londynem, jak również podróżowała do Irlandii i Szkocji, gdzie poznała filantropkę Ishbel Hamilton-Gordon (Lady Aberdeen)^[1].

W 1908 roku założyła w Berlinie szkołę socjalną dla kobiet (niem. Soziale Frauenschule), zaczęła organizować pierwsze kursy pracy socjalnej, pisała podręczniki i była jedną z osób tworzących podwaliny nowoczesnego zawodu pracownika socjalnego. W 1909 roku została urzędniczką Międzynarodowej Rady Kobiet i w związku z tym odbyła podróże po Stanach Zjednoczonych^[1].

W 1914 roku wybuch I wojny światowej zastał ją w Irlandii, której, jako obywatelka Niemiec, nie mogła opuścić. Zmarła wtedy jej matka, a ona sama skłaniać się zaczęła ku chrześcijaństwu, jako źródłu rozwiązań problemów społecznych. Działała w kobiecej organizacji Women’s War Service League. Po powrocie do Niemiec, w latach 1917–1919 pracowała w Wydziale ds. Kobiet Departamentu Wojny (Kriegsamt). W 1919 roku odmówiła startu w wyborach do Reichstagu^[1].

W 1925 była współzałożycielką (wraz z Marie Johanną Baum, Gertrudą Bäumer i Marianne Weber) Die Deutsche Akademie für soziale und pädagogische Frauenarbeit (Instytutu Do Spraw Udziału Kobiet W Działalności Zawodowej i Społecznej) w Berlinie^[2].

W latach 1924–1927 zasiadała w komitecie doradczym Ligi Narodów i wiele wtedy podróżowała służbowo po świecie. Z uwagi na jej żydowskie pochodzenie nazistowskie Niemcy wycofały poparcie dla niej na tym stanowisku. W 1937 roku została, po przesłuchaniach przez gestapo, wydalona z Niemiec i zamieszkała w Stanach Zjednoczonych. W 1944 roku napisała swoją autobiografię^[1].

Wybrane dzieła

Przypisy