Antonio Vico

Antonio Vico
Kardynał biskup
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

9 stycznia 1847
Agugliano

Data i miejsce śmierci

25 lutego 1929
Rzym

Prefekt Świętej Kongregacji Obrzędów
Okres sprawowania

8 lipca 1918–25 lutego 1929

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

20 września 1873

Nominacja biskupia

22 grudnia 1897
tytularny arcybiskup Filippi

Sakra biskupia

9 stycznia 1898

Kreacja kardynalska

27 listopada 1911
Pius X

Kościół tytularny

S. Callisto
biskup Porto e Santa Rufina

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

9 stycznia 1898

Konsekrator

Mariano Rampolla del Tindaro

Współkonsekratorzy

Cesare Sambucetti
Antonino Sardi

Konsekrowani biskupi
Désiré-Joseph Mercier 25 marca 1906
Vicente Casanova y Marzol 25 marca 1908
Francisco María Cervera y Cervera 24 maja 1908
Manuel Basulto Jiménez 16 stycznia 1910
Nicola Monterisi 7 września 1913
Antonio Vicente Arenas y Rueda 2 sierpnia 1914
Giovanni Maria Zonghi 27 grudnia 1914
Fidel García Martínez 26 maja 1921
Filippo Cortesi 21 sierpnia 1921
George Joseph Caruana 28 października 1921
Pietro Pomares y Morant 1 listopada 1921
Współkonsekrowani biskupi
Carmelo Pujia 16 stycznia 1898

Antonio Vico (ur. 9 stycznia 1847 w Agugliano, zm. 25 lutego 1929 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, dyplomata, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.

Życiorys

Ukończył studia na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie (doktorat z filozofii i teologii, a także utroque iure – prawa kanonicznego i cywilnego). Do kapłaństwa ordynowany 20 września 1873 w rodzinnej diecezji Ancona. Skierowany na dalsze studia w latach 1873-1876. Pracował duszpastersko w diecezji rzymskiej. W 1877 rozpoczął karierę w dyplomacji, kiedy to został sekretarzem nuncjatury w Hiszpanii. Był następnie: delegatem w Konstantynopolu (1880-1883), audytorem nuncjatury we Francji (1883-1887), a następnie w Hiszpanii (1887-1893) i Portugalii (1893-1897). 25 maja 1886 został prywatnym Szambelanem Jego Świątobliwości. W listopadzie 1897 wysłany został do Coimbry jako delegat apostolski i nadzwyczajny legat.

22 grudnia 1897 otrzymał nominacje na tytularnego arcybiskupa Filippi. Sakry udzielił mu 9 stycznia 1898 roku kardynał Sekretarz Stanu Mariano Rampolla del Tindaro. Od lutego 1904 był nuncjuszem w Belgii, a następnie, od 1907, w Hiszpanii.

Na konsystorzu z 1911 otrzymał kapelusz kardynalski. Brał udział w konklawe 1914 i 1922 roku. Od 1915 stał się pracownikiem Kurii Rzymskiej jako pro-prefekt Świętej Kongregacji Obrzędów. Został też jednocześnie podniesiony do rangi kardynała-biskupa Porto e Santa Rufina. 8 lipca 1918 mianowany prefektem Kongregacji Obrzędów. Urząd ten pełnił do śmierci.

Bibliografia

  • Sylwetka w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy. www2.fiu.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-27)].
  • Catholic-Hierarchy
  • p
  • d
  • e
Prefekci Kongregacji
Spraw Kanonizacyjnych
Prefekci Dykasterii
Spraw Kanonizacyjnych
  • p
  • d
  • e
  • p
  • d
  • e
  • p
  • d
  • e
  • ISNI: 0000000366034476
  • VIAF: 230367048
  • GND: 127918891X
  • BnF: 165559686
  • SBN: RAVV262970