Bobby Riggs

Bobby Riggs
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

25 lutego 1918
Los Angeles

Data i miejsce śmierci

25 października 1995
Leucadia

Wzrost

170 cm

Gra

praworęczna, jednoręczny backhand

Gra pojedyncza
Roland Garros

F (1939)

Wimbledon

W (1939)

US Open

W (1939, 1941)

Gra podwójna
Wimbledon

W (1939)

Robert Larimore Riggs, Bobby Riggs (ur. 25 lutego 1918 w Los Angeles, zm. 25 października 1995 w Leucadia) – amerykański tenisista.

W czasie II wojny światowej służył w armii Stanów Zjednoczonych.

Zmarł w wieku 77 lat po kilkuletniej walce z rakiem prostaty.

Kariera tenisowa

Bobby Riggs w opinii Jacka Kramera był jednym z najlepszych zawodników w historii tenisa. Nie dysponował zbyt potężnymi uderzeniami, ale skutecznie grał w kontrataku oraz wykorzystywał wiele urozmaiconych zagrań, głównie dropszotów i lobów. Sam Riggs twierdził, że najlepsze lata kariery zabrała mu II wojna światowa.

Treningi tenisowe rozpoczął jako 12-latek pod kierunkiem Esther i Jerry’ego Bartoshów. W wieku 15 lat wygrywał turnieje w kategorii seniorów, a jako 16–latek pokonał w jednym z turniejów wicelidera rankingu amerykańskiego, finalistę Wimbledonu Franka Shieldsa.

W 1936 roku po raz pierwszy awansował do czołowej dziesiątki w USA (nr 4), gdzie znajdował się nieprzerwanie do końca kariery amatorskiej. Na czele tej klasyfikacji znajdował się w 1939 i 1941 roku, a w latach 1937–1938 był wiceliderem za Donem Budge'em i w 1940 roku za Donem McNeillem. W latach 1937–1939 znajdował się również w najlepszej dziesiątce światowej w klasyfikacji The Daily Telegraph, w tym jako lider w 1939 roku.

W 1939 roku wystartował w turnieju wimbledońskim i wygrał wszystkie trzy konkurencje. W finale gry pojedynczej pokonał Elwooda Cooke’a, w deblu triumfował w parze ze swoim finałowym rywalem (w decydującym meczu Amerykanie pokonali Charlesa Hare’a i Franka Wilde’a), a w mikście razem z Alice Marble (w finale z Frankiem Wildem i Nancy Brown).

W 1939 roku Riggs był również w finale mistrzostw Francji (obecnie French Open), gdzie przegrał z Donem McNeillem, a także po raz pierwszy triumfował w mistrzostwach USA (obecnie US Open), po pokonaniu w finale Welby'ego Van Horna. W całym sezonie wygrał dziewięć turniejów (z trzynastu, w których brał udział), kończąc rok bilansem 54 zwycięstw i 5 porażek.

W 1940 roku starty europejskie uniemożliwiła II wojna światowa, a w finale mistrzostw USA Riggs uległ McNeillowi. Wygrał natomiast ten turniej w grze mieszanej z Alice Marble. W 1941 roku odzyskał tytuł mistrza USA, pokonując w finale Franka Kovacsa. Następnie zakończył karierę amatorską, przechodząc do grona tenisistów profesjonalnych.

W latach 1938–1939 Riggs występował w reprezentacji USA w Pucharze Davisa. Obowiązywała w tym czasie reguła challenge round, zapewniająca obrońcy trofeum od razu udział w kolejnym finale. W 1938 roku w Filadelfii na otwarcie finału z Australią Riggs pokonał w czterech setach Adriana Quista, a w ostatnim spotkaniu finału (już bez znaczenia dla końcowego rozstrzygnięcia, przy stanie 3:1 dla USA) uległ Johnowi Bromwichowi. Rok później Amerykanie stracili trofeum na rzecz Australii, mimo prowadzenia 2:0 po dwóch pierwszych singlach. Riggs pokonał tym razem Bromwicha, ale później uległ Quistowi (przegrał również Frank Parker z Bromwichem oraz debel Joe Hunt–Jack Kramer z Quistem i Bromwichem).

W 1942 roku przegrał w finale zawodowych mistrzostw USA z Donem Budge'em. Riggs zrewanżował się rywalowi w tej samej imprezie w finale cztery lata później. W 1946 roku Riggs i Budge zmierzyli się w serii pojedynków, tzw. tourze, zakończonym nieznacznym zwycięstwem Riggsa. Riggs wygrał zawodowe mistrzostwa USA w 1947 roku ponownie pokonując Budge'a. Jeszcze raz ci dwaj rywale zmierzyli się w finale zawodowych mistrzostw USA w 1949 roku i spotkanie zakończyło się kolejną wygraną Riggsa. W tym czasie w gronie tenisistów zawodowych pojawił się Jack Kramer. Dwaj Amerykanie zmierzyli się w tourze w latach 1947–1948 i chociaż Riggs wygrał pierwszy pojedynek, to wkrótce rywal przejął inicjatywę i ostatecznie triumfował (69 wygranych meczów do 20). W finale zawodowych mistrzostw USA w 1948 roku Kramer pokonał Riggsa.

Bobby Riggs zakończył wkrótce karierę sportową, koncentrując się na działalności promocyjnej. Organizował m.in. cykl pojedynków między Kramerem i Ricardo Gonzálezem, a także pojedynki kobiece. Uczestniczył w turniejach weteranów.

Powrócił na czołówki gazet w 1973 roku, rzucając wyzwanie czołowym ówczesnym tenisistkom. Twierdził, że jest w stanie pokonać dowolną rywalkę. Z 55–letnim Riggsem zmierzyła się najpierw Australijka Margaret Smith Court (13 maja 1973) i została przez Riggsa pokonana. Kilka miesięcy później (20 września) w „wojnie płci” amerykański zawodnik poniósł porażkę z Billie Jean King. W 1985 roku Riggs spróbował jeszcze raz podobnej rywalizacji, ale jego mecz deblowy w parze z Vitasem Gerulaitisem przeciwko Martinie Navrátilovej i Pam Shriver zakończony zwycięstwem rywalek nie wzbudził takiego zainteresowania jak pojedynek z Billie Jean King kilkanaście lat wcześniej.

Zarówno jako amator, jak i później zawodowiec, Riggs zdobył wiele tytułów mistrza USA. W grze pojedynczej w latach 1936–1938 trzykrotnie wygrywał mistrzostwa USA na kortach ziemnych, w 1940 w hali. W deblu był mistrzem USA w hali w 1940 roku (z Elwoodem Cookem), na kortach ziemnych w 1936 roku (z Wayne'em Sabinem), ponadto zdobył mistrzostwo halowe w grze mieszanej w 1940 (z Pauline Betz). Jako tenisista profesjonalny poza tytułami singlowymi (1946, 1947, 1949) był dwukrotnie mistrzem USA w deblu z Donem Budge'em (1942, 1947).

W 1967 roku został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (3–2)

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 1939 French Championships, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Don McNeill 5:7, 0:6, 3:6
Zwycięzca 1. 1939 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Elwood Cooke 2:6, 8:6, 3:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca 2. 1939 U.S. National Championships, Nowy Jork Trawiasta Stany Zjednoczone Welby Van Horn 6:4, 6:2, 6:4
Finalista 2. 1940 U.S. National Championships, Nowy Jork Trawiasta Stany Zjednoczone Don McNeill 6:4, 8:6, 3:6, 3:6, 5:7
Zwycięzca 3. 1941 U.S. National Championships, Nowy Jork Trawiasta Stany Zjednoczone Frank Kovacs 5:7, 6:1, 6:3, 6:3

Gra podwójna (1–0)

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 1939 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Elwood Cooke Wielka Brytania Charles Hare
Wielka Brytania Frank Wilde
6:3, 3:6, 6:3, 9:7

Gra mieszana (2–1)

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 1939 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Alice Marble Wielka Brytania Nancy Brown
Wielka Brytania Frank Wilde
9:7, 6:1
Zwycięzca 2. 1940 U.S. National Championships, Nowy Jork Trawiasta Stany Zjednoczone Alice Marble Stany Zjednoczone Dorothy Cheney
Stany Zjednoczone Jack Kramer
9:7, 6:1
Finalista 1. 1941 U.S. National Championships, Nowy Jork Trawiasta Stany Zjednoczone Pauline Betz Stany Zjednoczone Sarah Palfrey Cooke
Stany Zjednoczone Jack Kramer
6:4, 4:6, 4:6

Bibliografia

  • Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
  • Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
  • Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
  • Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
  • Profil na stronie International Tennis Hall of Fame
  • p
  • d
  • e
Zwycięstwa w turniejach wielkoszlemowych
  • p
  • d
  • e
Triumfatorzy US Open w grze pojedynczej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1940
1941–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
  • p
  • d
  • e
Triumfatorzy Wimbledonu w grze pojedynczej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1939
1940–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
  • p
  • d
  • e
Triumfatorzy Wimbledonu w grze podwójnej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1939
1940–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
  • p
  • d
  • e
Triumfatorzy US Open w grze mieszanej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1940
1941–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
  • p
  • d
  • e
Triumfatorzy Wimbledonu w grze mieszanej (XX wiek)
1913–1920
1921–1930
1931–1939
1940–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
  • ISNI: 0000000083268299
  • VIAF: 116874388
  • LCCN: no98067749
  • GND: 1303010186
  • PLWABN: 9810669621705606
  • J9U: 987007359967305171
  • CONOR: 308670051
  • WorldCat: lccn-no98067749
  • Britannica: biography/Robert-Larimore-Riggs, biography/Robert-Riggs