Bolesław Briks

Ten artykuł od 2012-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bolesław Zachariasz Briks

Data i miejsce urodzenia	5 listopada 1901 Kałaharówka
Data śmierci	27 stycznia 1988
Zawód, zajęcie	nauczyciel, działacz oświatowy
Odznaczenia

Bolesław Zachariasz Briks (ur. 5 listopada 1901 w Kałaharówce, zm. 27 stycznia 1988) – działacz oświatowy, pionier edukacji zawodowej w Szczecinie.

Życiorys

Bolesław Zachariasz Briks urodził się 5 listopada 1901 w Kałaharówce^[1]. Był synem Józefa, rachmistrza żandarmerii^[1], później komendanta powiatowego żandarmerii^[2]. Miał siostrę Janinę (ur. 1905)^[2]. 5 czerwca 1920 zdał egzamin dojrzałości w Państwowym Gimnazjum w Sanoku^[3][4]. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, uzyskując w roku 1924 tytuł magistra inżyniera mechanika. Następnie pracował w szkolnictwie zawodowym w Sanoku (Miejskie Prywatne Seminarium Nauczycielskie Żeńskie^[5]), Złoczowie oraz Lublinie, gdzie w latach 1931–35 był naczelnikiem wydziału III w Kuratorium. W latach 1935–39 był dyrektorem Państwowej Szkoły Budowy Maszyn w Grudziądzu.

Pierwsze lata wojny spędził w Warszawie, gdzie między innymi brał udział w tajnym nauczaniu oraz wykładał w Szkole im. Wawelberga i Rotwanda. Następnie musiał uciekać z Warszawy i osiadł we wsi Brzozowa w woj. lubelskim, gdzie kontynuował tajne nauczanie. Był aresztowany przez Gestapo i więziony na Zamku Lubelskim.

Po zakończeniu wojny wyjechał do Szczecina. Od lipca 1946 roku był naczelnikiem Wydziału Szkolnictwa Zawodowego szczecińskiego kuratorium. Równocześnie był współorganizatorem Szkoły Inżynierskiej w Szczecinie i doprowadził do rozpoczęcia w grudniu 1946 roku kursu zerowego. W roku 1949 został dyrektorem Dyrekcji Okręgowej Szkolnictwa Zawodowego. W latach 1952–53 wykładał na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Szczecińskiej (Katedra Technologii Budowy Maszyn). Poza zajęciami dydaktycznymi pełnił funkcję prodziekana w latach 1955–57.

Po przejściu na emeryturę w roku 1965, kontynuował pracę w szkolnictwie zawodowym, angażując się równocześnie w działalność społeczną w ramach NOT-u, SIMP-u oraz ZNP.

Obaj jego synowie Andrzej i Wojciech byli zasłużonymi wychowawcami młodzieży i wykładowcami wyższych uczelni w Szczecinie (w tej chwili obaj na emeryturze).

Za swoją wieloletnią i ofiarną pracę oraz działalność społeczną został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945, Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego, Złotą Odznaką „Gryfa Pomorskiego"”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz licznymi odznaczeniami stowarzyszeniowymi.

Zamieszkiwał przy ulicy Sienkiewicza w Szczecinie^[6].

Jego imieniem nazwany został jeden z parków w Szczecinie (w dzielnicy Pogodno).

Przypisy