Carl Friedrich Freiherr von Weizsäcker (ur. 28 czerwca 1912 w Kilonii, zm. 28 kwietnia 2007 w Söcking[1]) – niemiecki fizyk i filozof. Był ostatnim żyjącym członkiem grupy pracującej nad bronią jądrową dla III Rzeszy. Twórca wzoru Weizsäckera, odkrywca tzw. cyklu węglowego.
W latach 1929–1933 Weizsäcker studiował fizykę, matematykę i astronomię w Berlinie, Getyndze i Lipsku, był uczniem Wernera Heisenberga i Nielsa Bohra. W 1933 uzyskał doktorat, w 1936 habilitował się. W latach 1942–1944 wykładał fizykę teoretyczną w Strasburgu. W czasach Trzeciej Rzeszy uczestniczył w badaniach nad niemiecką bronią jądrową. W 1945 roku został internowany w Wielkiej Brytanii. W latach 1946–1957 pracował jako kierownik działu w Instytucie Maxa Plancka w Getyndze. W latach 1957–1969 wykładał filozofię na uniwersytecie w Hamburgu. W latach 1970–1980 kierował Instytutem Maxa Plancka. Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Nauk o Człowieku. W 1989 został laureatem Nagrody Templetona.
Twórczość
Zobacz kolekcję cytatówCarl Friedrich von Weizsäcker w Wikicytatach
1943: Zum Weltbild der Physik
1948: Die Geschichte der Natur
1957: Atomenergie und Atomzeitalter
1959: Christlicher Glaube und Naturwissenchaft
1963: Bedingungen des Friedens
1964: Die Tragweite der Wissenschaft
1969: Der ungesicherte Friede
1971: Die Einheit der Natur
1978: wyd pol. Jedność przyrody, tłum. K. Napiórkowski i in.
1977: Das Garten des Menschlichen
1986: Die Verantwortung der Wissenschaft im Atomzeitalter
1989: Deutlichkeit. Beiträge zu politischen und religiösen Gegenwartsfragen
1990: Wahrnehmung der Neuzeit
1992: Der Garten des Menschlichen
1994: Der bedrohte Friede – heute
1997: Bedingungen des Friedens
2002: Aufbau der Physik
2002: Zum Weltbild der Physik
Przypisy
↑Weizsäcker Carl Friedrich, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-12-20].