Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji

Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji

Biblioteca Nazionale Centrale di Firenze

Główne wejście (2008).
Państwo	Włochy
Miejscowość	Florencja
Adres	Piazza dei Cavalleggeri, 1 50122
Data założenia	1714
Położenie na mapie Włoch Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji
43°46′01,36″N 11°15′44,80″E/43,767044 11,262444
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji (Biblioteca Nazionale Centrale di Firenze) – jedna z dwóch włoskich bibliotek narodowych, których zadaniem jest zachowanie włoskiego dziedzictwa narodowego.

Historia

Ze względów historycznych we Włoszech aż 10 bibliotek ma w nazwie słowo narodowa. Jednak tylko dwie z nich: Centralna Biblioteka Narodowa w Rzymie i Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji pełnią rolę bibliotek narodowych i ich zadaniem jest zachowanie dziedzictwa narodowego, mają prawo do otrzymywania egzemplarza obowiązkowego oraz są zobowiązane do tworzenia i publikowania bibliografii narodowej^[1].

W 1714 roku Antonio Magliabecchi, uczony i bibliotekarz Kosmy III^[2] podarował Florencji swoją licząca 30 000 tomów bibliotekę. Aby rozbudowywać jej zbiory od 1737 biblioteka otrzymywała 1 kopię wszystkich wydawnictw we Florencji, a od 1743 wydawnictw z terenu Wielkiego Księstwa Toskanii. W 1747 jej zbiory udostępniono czytelnikom. W 1861 roku do zbiorów włączono Biblioteką Palatynatu i dodano do nazwy narodowa, a w 1885 roku centralna. Od 1870 roku biblioteka miała prawo do egzemplarza obowiązkowego z terenu Włoch^[3].

Budynek

Początkowo zbiory przechowywano w pałacu Uffizi. W 1911 roku rozpoczęto prace nad budową nowego budynku dla biblioteki. Projekt przygotował Cesare Bazzani. W 1935 roku biblioteka przeniosła się do nowego budynku. Mieści się on nad brzegiem rzeki Arno, obok kościoła Santa Croce, dlatego w 1966 roku powódź uszkodziła jedną trzecią zbiorów^[4][5].

Zbiory

Biblioteka od XVIII wieku miała prawo do egzemplarza obowiązkowego. Ustawa z 1939 roku Norme per la consegna di esemplari degli stampati e delle publicazioni wprowadziła dość skomplikowane sposoby przekazywania egzemplarzy obowiązkowych. Za przesyłanie ich odpowiedzialni byli drukarze, którzy 4 z 5 bezpłatnych egzemplarzy przekazywali za pośrednictwem prefektury, a piąty egzemplarz wysyłali do Ministerstwo Sprawiedliwości. Ustawa z 2004 roku Norme relative al deposito legale dei documenti di interesse culturali destinati all’uso pubblico wprowadziła duże zmiany. Za egzemplarz obowiązkowy są odpowiedzialni wydawcy, którzy przekazują od 4 do 5 bezpłatnych kopii wydawnictw. Dwie otrzymują biblioteki centralne, a pozostałe trafiają do bibliotek regionalnych^[1]. Ustawą zostały również objęte czasopisma, mapy, atlasy, druki muzyczne, druki ulotne, płyty i inne^[6].

W 2016 roku zbiory biblioteki we Florencji liczyły: 7 000 000 publikacji drukowanych, ponadto około 25 000 rękopisów, 3716 inkunabułów oraz 29 123 starodruki z XVI wieku^[4].

Przypisy