Distributed Component Object Model

DCOM (ang. Distributed Component Object Model) — interfejs programistyczny realizujący rozproszony obiektowy model składników. Jest opatentowaną technologią firmy Microsoft służącą do budowania składników programowych i zapewniania komunikacji między nimi w małej sieci komputerowej. Skonstruowany został również zestaw bazowy takich składników.

Rozwinięty z COM jako odpowiedź na CORBA, stał się później częścią COM+. Został przez Microsoft uznany za przestarzały na rzecz platformy .NET Framework.

Dodanie litery „D” do COM spowodowane było szerokim wykorzystaniem technologii DCE/RPC (Distributed Computing Environment(inne języki) / Remote Procedure Call), a dokładniej udoskonalonej przez Microsoft wersji, znanej jako MSRPC(inne języki). Stosownie do tego określenia, DCOM miał rozwiązać problemy:

• Serializacja argumentów i wartości zwracanych wywoływanych metod, oraz reprezentację ich podczas połączenia.
• Rozproszone zbieranie nieużytków - zapewnienie, że połączenie nawiązane przez program klienta zostanie zwolnione, gdy na przykład proces klienta ulegnie awarii lub połączenie sieciowe zostanie przerwane.

Jednym z kluczowych czynników w rozwiązywaniu tych problemów jest zastosowanie DCE / RPC jako mechanizmu RPC wykorzystanego w DCOM. DCE / RPC ma ściśle określone zasady dotyczące serializacji i kto jest odpowiedzialny za zwolnienie pamięci.

Zobacz też

• ActiveX
• Remote Procedure Call
• OPC - wykorzystanie DCOM w automatyce przemysłowej
• inne skróty używane w informatyce