Dyskografia Soundgarden

Dyskografia Soundgarden

Soundgarden (2012)
Wydawnictwa
Albumy studyjne↙	6
Albumy koncertowe↙	2
Kompilacje↙	5
Minialbumy↙	7
Single↙	25
Wideo↙	3
Teledyski↙	23
Soundtracki↙	12

Dyskografia Soundgarden – amerykańskiego zespołu muzycznego, składa się z sześciu albumów studyjnych, dwóch koncertowych, pięciu kompilacji, dwudziestu pięciu singli, siedmiu minialbumów, dwóch wideo, dwudziestu trzech teledysków i trzynastu soundtracków. Łączny nakład sprzedanych płyt grupy wynosi 25 milionów na całym świecie^[1], z czego 10 milionów egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych^[2].

Zespół powstał w 1984 w Seattle w stanie Waszyngton z inicjatywy wokalisty Chrisa Cornella, basisty Hiro Yamamoto i gitarzysty Kima Thayila^[3][4]. Pierwszym perkusistą Soundgarden, po rezygnacji Cornella z gry na tym instrumencie, był Scott Sundquist^[5][6]. Premierowymi utworami zespołu były trzy kompozycje – „Heretic”, „All Your Lies” i „Tears to Forget”, które w 1986 zostały zamieszczone na kompilacji Deep Six^[6]. Także w 1986 miejsce Sundquista zajął Matt Cameron^[7]. W 1987 i 1988 grupa opublikowała nakładem Sub Pop minialbumy Screaming Life, promowany singlem „Hunted Down”^[8], i Fopp^[9]. W tym samym roku, po podpisaniu kontraktu z niezależną wytwórnią SST^[10], muzycy wydali debiutancki album studyjny Ultramega OK^[11]. Płytę promował singel „Flower”, którego teledysk emitowany był w MTV^[11]. Po zakończeniu trasy promującej Ultramega OK i sesji do drugiego albumu studyjnego, szeregi zespołu opuścił Yamamoto^[12][13]. W jego miejsce przyjęto Jasona Evermana^[14][15]. Muzycy, nie będąc zadowolonymi z brzmienia pierwszej płyty, zdecydowali się na zmianę wytwórni, podpisując kontrakt z A&M^[16]. Dzięki temu Soundgarden był pierwszym zespołem z Seattle, który związał się umową z dużą wytwórnią fonograficzną^[16][17]. Jej nakładem ukazał się drugi album studyjny – Louder Than Love^[17][18]. Promowały go single „Loud Love” i „Hands All Over”^[17], które zostały odnotowane na listach w Wielkiej Brytanii^[19]. W 1990 płyta zadebiutowała na 108. pozycji w zestawieniu Billboard 200^[20]. W tym samym roku w zespole doszło do zmiany personalnej; miejsce Evermana zajął Ben Shepherd^[12][15][21].

W 1991 na rynku ukazał się trzeci album studyjny Soundgarden – Badmotorfinger^[12], który uplasował się na 39. miejscu w zestawieniu Billboard 200^[20] oraz uzyskał w Australii certyfikat złotej płyty^[22]. W Kanadzie otrzymał status platyny^[23], w Stanach Zjednoczonych podwójnej platyny^[2], a w Wielkiej Brytanii srebrnej^[24]. Promowały go single „Jesus Christ Pose”, „Outshined” i „Rusty Cage”, które uplasowały się w Top 50. w Wielkiej Brytanii^[19]. Trzy lata później muzycy opublikowali czwarty album studyjny Superunknown^[25]. Zadebiutował on na szczycie zestawienia Billboard 200^[20]. Płyta odnotowała dziesięciomilionową sprzedaż na świecie^[4], uzyskując certyfikaty trzykrotnej platyny w Australii^[22] i Kanadzie^[23], pięciokrotnej platyny w Stanach Zjednoczonych^[2] oraz złotej w Szwecji^[26] i w Wielkiej Brytanii^[24]. W ramach promocji grupa udostępniła single „Spoonman”, „The Day I Tried to Live”, „Black Hole Sun”, „My Wave” i „Fell on Black Days”^[25], które uplasowały się na czołowych lokatach notowania „Billboardu” – Mainstream Rock Songs^[27]. W 1995 Soundgarden został dwukrotnym laureatem nagrody Grammy – za kompozycje „Spoonman” i „Black Hole Sun”^[28]. Rok później nakładem A&M ukazał się piąty album studyjny Down on the Upside^[29]. Zadebiutował on 2. miejscu w zestawieniu Billboard 200^[20]. Płytę promowały cztery single – „Pretty Noose”, „Burden in My Hand”, „Blow Up the Outside World” i „Ty Cobb”, z czego dwa dotarły do 1. lokaty Mainstream Rock Songs^[27]. Down on the Upside uzyskał certyfikat platyny w Australii^[22], Kanadzie^[23] i w Stanach Zjednoczonych^[2] oraz status srebrnej w Wielkiej Brytanii^[24]. W 1997, z uwagi na wewnętrzne konflikty, zespół zawiesił działalność na trzynaście lat^[30].

Reaktywacja Soundgarden miała miejsce 1 stycznia 2010^[31]. Trzy lata później muzycy opublikowali szósty album studyjny King Animal^[32], który zadebiutował na 5. pozycji w zestawieniu Billboard 200^[20]. W maju 2017 Cornell popełnił samobójstwo^[33].

Albumy studyjne

Albumy koncertowe

Kompilacje

EP

Single

DVD

Teledyski

Soundtracki

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Mark Yarm: Wszyscy kochają nasze miasto. Historia grunge’u z pierwszej ręki. Three Rivers Press, 2012. ISBN 978-0307464446. (ang.).
• Jordan Babula. Chris Cornell. „Teraz Rock”, 2017. ADVERTIGO S.A. ISSN 1730-394X. (pol.). 
• Kyle Anderson: Accidental Revolution: The Story of Grunge. St. Martin’s Griffin, 2007. ISBN 978-0312358198. (ang.).
• Bartek Koziczyński. Soundgarden. Dodać testosteronu. „Teraz Rock”, 2010. Orange Media. ISSN 1730-394X. (pol.). 
• Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.).

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona zespołu (ang.)