Franciszek Buliński
 | |
 kapitan sanitarny | |
| Data i miejsce urodzenia | 16 września 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 25 marca 1967 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja |
|
| Jednostki | 5 pułk piechoty |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Późniejsza praca | starosta |
| Odznaczenia | |
   | |
Franciszek Buliński (ur. 16 września 1893 w Chrzanowie, zm. 25 marca 1967 w Chrzanowie) – żołnierz Legionów Polskich, armii austriackiej, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Kajetana i Julii ze Skotnickich. Absolwent gimnazjum, student medycyny na Uniwersytecie Jagiellońskim, członek Związku Walki Czynnej[1].
W 1914 wstąpił do Legionów Polskich, do 12 kompanii 5 pułku piechoty. W grudniu 1914 w bitwie pod Łowczówkiem, z terenu zajętego przez Rosjan, pod ostrzałem nieprzyjaciela, uratował rannego towarzysza broni[1]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. 1 listopada 1916 został mianowany chorążym sanitarnym[3]. Po kryzysie przysięgowym wcielony został do armii austriackiej i walczył na froncie włoskim[1].
W listopadzie 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do II batalionu 8 pułku piechoty Legionów. Walczył na froncie polsko-ukraińskim i polsko-bolszewickim. W tym czasie awansowany został na stopień kapitana[1]. Po wojnie zdemobilizowany. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do Kadry Zapasowej 9 Szpitala Okręgowego[4].
W 1924 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Początkowo pracował w sądownictwie, potem w administracji państwowej. Był między innymi starostą w Limanowej i pracownikiem kieleckiego Banku Polskiego.
W czasie okupacji niemieckiej ukrywał się. Pracował na gospodarstwie rolnym w okolicach Tarnowa[1]. Po 1945 pracował w bankach w Gdańsku i w Chrzanowie. Zmarł w Chrzanowie i tam jest pochowany.
Był żonaty z Antoniną z Mitrzyków[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6546 – 17 maja 1922[5]
- Krzyż Niepodległości – 4 listopada 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[6][1]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[1]
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Polak (red.) 1993 ↓, s. 29.
- ↑ Bąbiński 1929 ↓, s. 80.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 58.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 228, 794.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 19.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.
Bibliografia
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Kazimierz Bąbiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
