Giovanni Filippo Gallarati Scotti
Kardynał prezbiter | |||
Data i miejsce urodzenia | 25 lutego 1747 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 6 października 1819 | ||
Nuncjusz apostolski w Toskanii | |||
Okres sprawowania | 1793–1795 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Prezbiterat | 12 sierpnia 1792 | ||
Sakra biskupia | 17 marca 1793 | ||
Kreacja kardynalska | 23 lutego 1801 | ||
Kościół tytularny | |||
|
Data konsekracji | 17 marca 1793 | ||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | Luigi Valenti Gonzaga | ||||||||||||||||||||
Współkonsekratorzy | Carlo Crivelli | ||||||||||||||||||||
|
Giovanni Filippo Gallarati Scotti (ur. 25 lutego 1747 w Mediolanie, zm. 6 października 1819 w Orvieto) – włoski kardynał
Życiorys
Urodził się 25 lutego 1747 roku w Mediolanie, jako syn Giovannigo Battisty Gallarati Scottiego i Marii Teresy Spinoli[1]. Studiował na Uniwersytecie Pawijskim, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Po studiach został wicelegatem w Romanii i referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej[1]. 12 sierpnia 1792 roku przyjął święcenia kapłańskie, a dwanaście dni później został wybrany tytularnym arcybiskupem Side[2]. 17 marca 1793 roku przyjął sakrę[2]. W latach 1793–1795 był nuncjuszem w Toskanii, a w okresie 1795–1797 – w Wenecji[2]. 23 lutego 1801 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Sant’Alessio[2]. Odmówił wzięcia udziału w ślubie Napoleona i Marii Ludwiki, za co został wygnany do Sedanu i Tulonu[1]. Został archiprezbiterem bazyliki liberiańskiej, a w 1817 – prefektem ds. ekonomicznych Kongregacji Rozkrzewiania Wiary[1]. Zmarł 6 października 1819 roku w Orvieto[1].