Ikarus 489
| Ten artykuł od 2021-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Ikarus 489 Polaris w Shudehill | |
Dane ogólne | |
Inne nazwy | Polaris |
---|---|
Producent | Ikarus |
Lata produkcji | 2000-2001 |
Miejsce produkcji | Wielka Brytania |
Dane techniczne | |
Typy nadwozia | Niskopodłogowy autobus miejski klasy MAXI |
Układ drzwi | 1-0-0 |
Liczba drzwi | 1 |
Długość | 12000 mm |
Szerokość | 2550 mm |
Wysokość | 3030 mm |
Masa własna | 11 150 kg |
Masa całkowita | 17 000 kg |
Rozstaw osi | 6600 mm |
Wnętrze | |
Liczba miejsc ogółem | 69 |
Liczba miejsc siedzących | 44 |
Ikarus 489 – autobus miejski, produkowany przez węgierską firmę Ikarus.
Historia
Powstał jako jeden z ostatnich autobusów zaprojektowanych przez Ikarusa. Pierwszy egzemplarz tego typu został zaprezentowany na targach motoryzacyjnych we Frankfurcie w 2000 roku. Głównym projektantem pojazdu był László Légrádi[1].
Swoją nazwą upamiętnia serię 400, jednak Polaris już ani pod względem technicznym, ani z wyglądu, nie przypomina innych autobusów serii 400, nawet najbardziej podobnego do siebie Ikarusa 412. Polaris, był znacznie czystszym, bardziej dojrzałym i wyrafinowanym pojazdem, który spełniał oczekiwania epoki i mógł konkurować z pojazdami z podobnych kategorii innych zachodnich producentów. Jednak zła sytuacja finansowa Ikarusa i polityka Irisbusa wobec węgierskiej firmy nie pozwoliły na produkcję Ikarusa 489 w dużych seriach, więc wyprodukowano tylko 11 egzemplarzy.
W Wielkiej Brytanii wszystkie 11 pojazdów zostało złomowanych do 2017 r., ale Muzeum Transportu w Budapeszcie kupiło jeden z nich i oddało do remontu i konserwacji[2].