José Santos Zelaya

Data i miejsce urodzenia

1 listopada 1853
Managua

Data śmierci

17 maja 1919

Prezydent Nikaragui

Okres

od 1893
do 1909

Poprzednik

Joaquín Zavala

Następca

José Madriz

Odznaczenia

Multimedia w Wikimedia Commons

Nikaragua

Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Nikaragui

Ustrój polityczny

Ustrój polityczny Nikaragui

Konstytucja

Konstytucja Nikaragui

Władza ustawodawcza

Zgromadzenie Narodowe
- René Nuñez Tellez

Władza wykonawcza

Prezydenci
- Daniel Ortega
Rząd
Rząd Daniela Ortegi

Władza sądownicza

Wymiar sprawiedliwości
- Najwyższy Trybunał Sprawiedliwości
- Prokurator Generalny Nikaragui

Kontrola państwowa

Kontrola państwowa
- Najwyższa Rada Kontroli Nikaragui
Guillermo Argüello Poessy

Finanse

Centralny Bank Nikaragui
- Leonardo Ovidio Reyes Ramírez

Samorząd terytorialny

Podział administracyjny Nikaragui
Samorząd Terytorialny

Partie polityczne

Partie polityczne

Wybory

Wybory parlamentarne: 2021
Wybory prezydenckie: 2021

Polityka zagraniczna

Polityka zagraniczna
Ministerstwo Spraw Zagranicznych Nikaragui
minister: Samuel Santos

Wikiprojekt Polityka

José Santos Zelaya (ur. 1 listopada 1853 w Managui, zm. 17 maja 1919 w Nowym Jorku) – generał i prezydent Nikaragui, podjął próbę podporządkowania sobie krajów Ameryki Środkowej.

Życiorys

Urodził się w zamożnej rodzinie plantatorów kawy. Ukończył szkołę w Granadzie, następnie kontynuował edukację we Francji. Po powrocie do Nikaragui w 1876 roku rozpoczął aktywną działalność polityczną, występując przeciwko rządzącym krajem konserwatystom. Na początku lat dziewięćdziesiątych XIX wieku w łonie Partii Konserwatywnej zaczęły nasilać się konflikty wewnętrzne, doprowadzając do upadku rządu Roberto Sacasy. W rezultacie konserwatyści stracili władzę i w lipcu 1893 roku Zelaya objął urząd prezydenta. Nowy prezydent przystąpił do realizacji ambitnego planu robót publicznych, budowy nowych szkół i podniesienia wynagrodzenia nauczycieli. Podjęto prace nad rozbudową sieci dróg i połączeń kolejowych. Wiele uwagi poświęcił Zelaya poprawie sytuacji rolnictwa i rozbudowie Managui.

W swoich działaniach politycznych Zelaya nie krępował się zbytnio regułami demokracji. Za pomocą fałszerstw i nadużyć zapewniał sobie regularne zwycięstwa w kolejnych wyborach prezydenckich. Od zagranicznych przedsiębiorców bez skrępowania pobierał łapówki w zamian za przyznawanie im różnych koncesji i przywilejów. Na arenie międzynarodowej podjął próbę podporządkowania innych krajów Ameryki Środkowej. W 1906 roku odmówił wzięcia udziału w konferencji państw środkowoamerykańskich w San José i rozpoczął działania wojenne przeciwko Hondurasowi. Jego wojska zajęły stolicę Hondurasu Tegucigalpę i obaliły rząd tego kraju. Następnie Zelaya skierował się przeciwko Salwadorowi, próbując wywołać w tym kraju rewolucję. Posunięcia te doprowadziły do interwencji Stanów Zjednoczonych, które w 1907 roku zwołały w Waszyngtonie kolejną konferencję państw Ameryko Środkowej, która podjęła rezolucję nakazującą zakończenie wszelkich sporów. Zelaya jednak złamał to porozumienie. Wówczas władze amerykańskie postanowiły poprzeć w Nikaragui konserwatystów i doprowadzić do jego obalenia. W 1909 roku po rozstrzelaniu przez władze nikaraguańskie dwóch amerykańskich najemników, Stany Zjednoczone zerwały stosunki dyplomatyczne z Nikaraguą. W grudniu 1909 roku wsparta przez Stany Zjednoczone koalicja państw środkowoamerykańskich zmusiła Zelayę do ustąpienia ze stanowiska. Były prezydent wyjechał z Nikaragui. Początkowo schronił się w Meksyku, potem zamieszkał w Nowym Jorku.