Jusuf ibn Taszfin

Jusuf ibn Taszfin

Qirat wybity podczas jego rządów
Dane biograficzne
Dynastia	Almorawidzi
Data urodzenia	1009
Data śmierci	2 września 1106

Jusuf ibn Taszfin (arab. يوسف بن تاشفين, ur. 1009, zm. 2 września 1106) – władca Maroka z dynastii Almorawidów.

Życiorys

Jusuf ibn Taszfin był stryjem przywódcy Almorawidów Abu Bakra ibn Umara i otrzymał od niego władzę w Maroku w 1070 roku, gdy sam Abu Bakr wyjechał tłumić powstanie plemion na Saharze. Jusuf wykorzystał nieobecność Abu Bakra do organizacji własnej administracji w kraju i budowy wojska najemnego. Kiedy Abu Bakr wrócił do kraju w 1073 roku, zrezygnował z walki o władzę i wycofał się z powrotem na Saharę. Jusuf ibn Taszfin stał się w ten sposób założycielem dynastii Taszfinidów, przewodzących Almorawidom aż do 1147 roku.

W kolejnych latach Jusuf podbił plemiona Miknasa i Magrawa, w 1075 roku zajął Fez, w 1077 Tanger, a w 1083 Ceutę. W 1081 roku panował już nad całą zachodnią Algierią aż do Algieru, jednak w 1082 roku jego marsz na wschód powstrzymali Hammadydzi przy wsparciu Banu Hilal.

W 1082 roku andaluzyjscy władcy po raz pierwszy poprosili Jusufa ibn Taszfina o wsparcie przeciw chrześcijańskim królestwom na Półwyspie Iberyjskim. Dopiero jednak po ponownej prośbie ze strony Abbadytów, Aftasydów i Zyrynidów z Grenady Jusuf wylądował z wojskiem w Andaluzji i 23 października^[1] 1086 rozbił wojska kastylijskiego króla Alfonsa VI w bitwie pod Sagrajas. Kiedy jednak w 1088 roku królestwa Taify odmówiły mu wsparcia, Jusuf ibn Taszfin zwrócił się przeciw nim i w 1090 roku obalił Zyrynidów z Grenady i Abbadydów z Sewilli, a do 1095 roku zaanektował prawie wszystkie pozostałe królestwa. W 1102 roku Jusufowi poddała się Walencja, broniona wcześniej przez wojska Cyda, a w 1110 roku Saragossa pod wodzą Hudydów.

Przypisy

Bibliografia

• Ulrich Haarmann: Geschichte der Arabischen Welt. C.H. Beck, München 2001, ISBN 3-406-38113-8.
• Stephan und Nandy Ronart: Lexikon der Arabischen Welt. Artemis Verlag, Düsseldorf 1972, ISBN 3-7608-0138-2.