Keith Moon

Keith Moon

Keith Moon w 1975
Imię i nazwisko	Keith John Moon[1]
Pseudonim	Moon the Loon, Uncle Ernie
Data i miejsce urodzenia	23 sierpnia 1946 Londyn
Data i miejsce śmierci	7 września 1978 Londyn
Przyczyna śmierci	alkoholizm, narkomania przedawkowanie klometiazolu
Instrumenty	perkusja, trąbka sygnałowa, tuba
Gatunki	rock
Zawód	muzyk
Aktywność	1964–1978
Powiązania	Screaming Lord Sutch, The Beachcombers, The Who
Multimedia w Wikimedia Commons

Keith John Moon^[2] (ur. 23 sierpnia 1946^[3] w Londynie, zm. 7 września 1978^[4] tamże^[5]) – brytyjski muzyk, perkusista zespołu The Who.

Dołączył do zespołu w 1964, kiedy to zastąpił Douga Sandoma. Moon, ze swoją maniakalną, szaloną stroną i życiem pełnym nadużywania alkoholu, imprezowania i innych przyjemności, prawdopodobnie reprezentował młodzieńczą, szaloną stronę rock & rolla, a także jego autodestrukcyjną stronę; był duszą The Who, tak samo jak Pete Townshend był jego mózgiem, a Roger Daltrey jego sercem^[6]. Zagrał na wszystkich albumach zespołu od wydanego w 1965 roku My Generation, do Who Are You z 1978^[7]. Zmarł dwa tygodnie po wydaniu tej płyty^[8].

W 2007 muzyk został sklasyfikowany na 2. miejscu listy 50 najlepszych perkusistów rockowych według Stylus Magazine^[9].

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się w Central Middlesex Hospital^[10] w londyńskiej dzielnicy Wembley. Był pierwszym dzieckiem Alfreda “Alfa” i Kathleen “Kit” Moon^[11]. Miał dwie młodsze siostry, Lindę (ur. 1949) i Lesley (ur. 1958). Matka zajmowała się prowadzeniem domu, ojciec był mechanikiem silnikowym. Mieszkał nieopodal stadionu Wembley^[8]. W wieku 14 lat został wyrzucony ze szkoły.

Wczesna kariera muzyczna

W wieku 12 lat dołączył do ogólnonarodowej organizacji młodzieżowej Sea Cadet Corps, gdzie ubrany w mundurek, stał się sygnałowym i trąbił. Potem grał na bębnie. W wieku 14 lat dostał od matki swój pierwszy zestaw perkusyjny, perłowo niebieski Premier. Rodzice chcieli, aby miał jakieś zajęcie po tym, jak w 1961 został wyrzucony ze szkoły^[12]. Początkowo sam uczył się gry, nie pobierał nauki.

Rok później, w 1962 w Music Club w hotelu Oldfield spotkał perkusistę Carlo Little’a, grającego dla Screaming Lord Sutch. Po tym spotkaniu, Little dawał mu lekcje gry na perkusji przez kilka miesięcy. Rozpoczął wtedy też grę w zespole The Escorts. Pod koniec 1962 dołączył do The Beachcombers, gdzie pozostał przez 18 miesięcy. Zespół grał głównie rock and roll, a Keith wciąż był upominany o głośne granie^[13].

The Who

W wieku 17 lat dołączył do The Who (kwiecień 1964)^[14]. Keith wziął udział w przesłuchaniu, kiedy to grupa szukała perkusisty. Przesłuchanie odbyło się w The Old Hotel w Greenford. Muzyk pojawił się na przesłuchaniu ze swoją matką. Przesłuchanie zakończyło się prawie kompletnym zdewastowaniem perkusji. Moon eksperymentował na różnych zestawach perkusyjnych^[15]. Grupa słynęła z niszczenia swoich instrumentów podczas koncertów, co stało się bardzo modne i było naśladowane przez inne grupy muzyczne. Moon był zespołowym błaznem^[16] i uwielbiał robić przeróżne dowcipy. Był także entuzjastą śpiewania. Chciał, aby jego głos pojawiał się w piosenkach The Who, na co nie godzili się pozostali członkowie zespołu^[17].

Życie prywatne

17 marca 1966 ożenił się w sekrecie ze swoją ciężarną dziewczyną Kim Kerrigan (właściwie Maryse Elizabeth Patricia Kerrigan)^[18]. Ich córka, Amanda, urodziła się cztery miesiące po ślubie, 12 lipca 1966 w londyńskim Central Middlesex Hospital^[19]. W 1973 po latach znoszenia przemocy domowej i zdrad małżeńskich, żona opuściła Keitha zabierając ze sobą córkę. Rozwiedli się w kwietniu 1975^[20]. W latach 1968–1969 związany był z groupie Pamelą Des Barres^[21]. W latach 1975–1978 był w związku z modelką Annette Walter-Lax^[20].

Śmierć

Keith został zaproszony wraz ze swoją dziewczyną, Annette Walter-Lax, na przyjęcie z okazji premiery filmu The Buddy Holly Story wydane przez Paula McCartneya. Przyjęcie miało miejsce 6 września 1978^[22].

Keith walczył z uzależnieniem od alkoholu, pomimo to tego wieczoru nie stronił od niego. W środku nocy Keith wrócił z Annette do mieszkania należącego do Harry’ego Nilssona, gdzie poszli spać. Po przebudzeniu się rano i zjedzeniu śniadania oraz obejrzeniu filmu zasnął powtórnie. Annette także poszła spać. Obudziła się około godziny 15:40. Zaniepokoiła się tym, że Keith nie chrapie, natychmiast zadzwoniła po ambulans. Pobudzenie akcji serca nic nie dało^[23]. Ciało zabrano do Middlesex Hospital, gdzie natychmiast stwierdzono śmierć^[24].

Policyjne śledztwo wykazało, że Keith Moon zmarł podczas snu po zażyciu 32 tabletek (z czego 26 nie zostało nawet wchłoniętych) klometiazolu (Heminevrin), leku, który był częścią programu wyjścia z alkoholizmu. Tabletki te miały osłabiać głód alkoholowy, Keith natomiast popił je alkoholem. Po długoletnim używaniu narkotyków i piciu alkoholu organizm nie wytrzymał. Zmarł późnym popołudniem 7 września 1978 w pokoju numer 9 na 12 Curzon Place, London. W tym samym pokoju zmarła w 1974 roku Cass Elliot.

Moon zmarł kilka tygodni po wydaniu Who Are You, w wieku 32 lat.

Kontrowersje

Moon był wysoce destrukcyjny. Niszczył pokoje hotelowe, domy przyjaciół, nawet swój dom^[25]. Często wyrzucał przez okna meble. Umieszczał w toaletach fajerwerki, po czym je wysadzał^[26]. Tego typu wydarzenia miały przeważnie miejsce po zażyciu alkoholu i narkotyków, od których był uzależniony. Uwielbiał szokować publiczność i być zawsze w centrum uwagi^[27].

W dniu 4 stycznia 1970 Moon udawał się na otwarcie dyskoteki w Hatfield^[28]. Bentleya prowadził jego ochroniarz i zarazem kierowca Neil Boland. Po imprezie samochód Moona został zaatakowany przez grupę skinheadów. Boland wyszedł z samochodu, aby oczyścić drogę, zaś Moon usiadł za kierownicą samochodu. Boland był bity przez napastników i wylądował na ziemi przed samochodem. Keith nie widząc go, dodał gazu i przejechał kierowcę, który poniósł śmierć. Larry Smith z The Bonzo Dog Doodah Band, którego podwozili, był w samochodzie i twierdził, że Neil zostawił samochód na luzie, i ten zaczął powoli toczyć się. Keith chciał go zatrzymać i dlatego wskoczył za kółko. Dochodzenie oczyściło Keitha z winy^[29].

Praca poza The Who

• 1967 – gitarzysta Jeff Beck zaprosił Moona do nagrań swojego albumu z Jeff Beck. Moon krzyczał i grał na perkusji w nagraniu Beck's Bolero na albumie Truth wydanym w 1968 roku i wznowionym w 1971;
• 1971 – grał na perkusji na pierwszym solowym albumie Johna Entwistle, Smash Your Head Against The Wall;
• 1972 – wziął udział w nagraniu utworu Live Jam umieszczonym na płycie Johna Lennona, Sometime In NYC;
• 1972 – zagrał na albumie Screaming Lord Sutch, Hands Of Jack The Ripper w utworach „Good Golly Miss Molly” i „Jenny Jenny”;
• 1974 – zagrał na perkusji w dwóch nagraniach na albumie Roya Harpera, Flashes From The Archives, oraz w jednym nagraniu na albumie Valentine;
• 1975 – wydanie albumu Two Sides Of The Moon^[30]. Pomocą służył mu Ringo Starr, z którym byli zaprzyjaźnieni. Keith śpiewał we wszystkich nagraniach. W niektórych wziął udział John Lennon. Wszystkie piosenki są coverami. Na perkusji grali także Ringo Starr i Jim Keltner. Na basie Bill Wyman.
• 1977 – Keith wystąpił na koncercie Led Zeppelin w LA Forum. Grał na tamburynie i timpani. Na krótki czas zasiadł za zestawem Bonhama w utworze Moby Dick.

Wybrana filmografia

Przypisy