Knihynicze
| |||
Państwo | Ukraina | ||
---|---|---|---|
Obwód | |||
Rejon | |||
Powierzchnia | 8,86 km² | ||
Populacja (2001) • liczba ludności • gęstość |
| ||
Nr kierunkowy | +380 3435 | ||
Kod pocztowy | 77030 | ||
Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego | |||
Położenie na mapie Ukrainy | |||
49°22′48″N 24°27′34″E/49,380000 24,459444 | |||
| |||
|
Knihynicze lub Knihinicze (ukr. Княгиничі) – wieś w rejonie rohatyńskim obwodu iwanofrankiwskiego, założona przed r. 1444.
Należały do Jaryczowskich, później do Mikołaja Herburta w roku 1451, także do Fryderyka Herburta w 1502[1].
W II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej Knihynicze w powiecie rohatyńskim województwa stanisławowskiego. W latach 1943 - 1944 nacjonaliści ukraińscy z UPA zamordowali 11 Polaków[2]. W 1945 r. zniszczono kościół pw. Matki Bożej Częstochowskiej[3].
Po wojnie działał tu sztab dowódcy UPA Romana Szuchewycza. Obecnie w chacie znajduje się izba pamięci muzeum Szuchewycza. Wieś liczy 718 mieszkańców.
W roku 1841 urodził się tu Władysław Ignacy Wisłocki, archiwista, bibliotekarz, bibliograf, historyk literatury, kustosz Biblioteki Jagiellońskiej, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Akademii Umiejętności[4].
Zobacz też
- Knihynice (rejon mościski)
Przypisy
- ↑ Knihinicze, mko, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 199 ., s. 198.
- ↑ GENOCIDIUM ATROX [online], www.swzygmunt.knc.pl [dostęp 2023-04-09] .
- ↑ Knihynicze (Княгиничі) - Kościół pw. Matki Boskiej Częstochowskiej - stare zdjęcia, mapa [online], fotopolska.eu [dostęp 2023-04-09] .
- ↑ Andrzej Śródka, Paweł Szczawiński: Biogramy uczonych polskich. T. 1. Cz. 3. Wrocław: Ossolineum, 1983.
Linki zewnętrzne
- Knihinicze, mko, powiat rohatyński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 197 ., s. 197-198.
- Knihynicze na stronie Rady Najwyższej Ukrainy
- p
- d
- e
- Siedziba powiatu – Rohatyn
Przynależność wojewódzka |
|
---|---|
Miasta / Prawa miejskie (1920–34 →) | |
Miasteczka (1920–34) |
|
Gminy miejskie (1920–39 →) | |
Gminy wiejskie zbiorowe (1934–39 →) |
|
- p
- d
- e
Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich / praw miasteczka / praw osiedla; (2) wytłuszczono miasta/osiedla trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast; (4) OTP – osiedle typu miejskiego; (5) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.
Gminy miejskie |
|
---|---|
Gminy wiejskie z prawami miejskimi |
|
Gminy wiejskie z prawami miasteczka |
|
Źródła: Dz.U. z 1933 r. nr 35, poz. 294, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 422, Dz.U. z 1934 r. nr 48, poz. 420, Dymitrow M., 2015, Pojęcie miejskości w świetle reformy gminnej w Polsce międzywojennej, [in] Krzysztofik R., Dymitrow M. (Eds), Degraded and restituted towns in Poland: Origins, development, problems / Miasta zdegradowane i restytuowane w Polsce. Geneza, rozwój, problemy, University of Gothenburg, Gothenburg, s. 61–63 / 65–115.