Max Seiffert

Max Seiffert (ur. 9 lutego 1868 w Beeskow, zm. 13 kwietnia 1948 w Szlezwiku^[1][2]) – niemiecki muzykolog.

Życiorys

Studiował muzykologię u Philippa Spitty na Uniwersytecie Berlińskim^[1][2], gdzie w 1891 roku uzyskał tytuł doktora na podstawie dysertacji J.P. Sweelinck und seine direkten deutschen Schüler (wyd. Lipsk 1891)^[2]. Od 1892 do 1927 roku kierował jako sekretarz serią wydawnictw źródłowych zabytków muzycznych „Denkmäler Deutscher Tonkunst”^[1][2]. Od 1899 do 1900 roku wspólnie z Oscarem Fleischerem redagował „Zeitschrift der Internationalen Musikgesellschaft”^[1]. W latach 1903–1914 był redaktorem naczelnym „Sammelbände der Internationalen Musikgesellschaft”^[1][2]. Od 1918 do 1926 roku wraz z Johannesem Wolfem i Maxem Schneiderem redagował „Archiv für Musikwissenschaft”^[1][2].

Od 1909 roku wykładał w Hochschule für Musik i Akademie für Kirchen- und Schulmusik w Berlinie^[1][2]. Był współorganizatorem Fürstliches Institut für Musikforschung w Bückeburgu (1917)^[1], od 1921 roku pełnił funkcję zastępcy jego dyrektora^[1][2]. W 1935 roku jego staraniem instytucja ta została przeniesiona do Berlina i przemianowana na Staatliches Institut für Deutsche Musikforschung; Seiffert objął wówczas funkcję jej dyrektora, którą sprawował do 1942 roku^[1][2]. W 1928 roku otrzymał tytuł doktora teologii honoris causa Uniwersytetu w Kilonii^[1].

Był znawcą muzyki okresu baroku i wczesnego klasycyzmu, szczególnie kompozycji na instrumenty klawiszowe^[1]. Zasłynął jako organizator naukowego edytorstwa źródeł^[1], wydał m.in. dzieła Jana Pieterszoona Sweelincka (12 tomów, 1895–1901)^[2].

Przypisy