Miron (patriarcha Rumunii)

Miron

Elie Cristea

Patriarcha Rumunii
Kraj działania	Rumunia
Data i miejsce urodzenia	18 lipca 1868 Toplița
Data i miejsce śmierci	6 marca 1939 Cannes
Miejsce pochówku	Katedra patriarchalna w Bukareszcie
Patriarcha Rumunii
Okres sprawowania	1925–1939
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rumuński Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1902
Chirotonia biskupia	1910
Wybór patriarchy	1925
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Miron, imię świeckie Elie Cristea (ur. 18 lipca 1868 w Toplița, zm. 6 marca 1939 w Cannes) – patriarcha Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego.

Życiorys

Pochodził z rodziny chłopskiej, rodzina jego matki była związana z obrządkiem greckokatolickim, zaś rodzina ojca z wyznaniem prawosławnym. W 1887 ukończył gimnazjum w Năsăud i zaczął studia w Instytucie Teologicznym w Sybinie. W tym okresie działał w stowarzyszeniu kulturalno-oświatowym Virtus Romana Rediviva.

Po ukończeniu w 1890 studiów w Sybinie, otrzymał stypendium od miejscowego metropolity, które umożliwiło mu kontynuację nauki na Uniwersytecie Budapeszteńskim, na wydziale filologicznym i filozoficznym. W maju 1895 obronił pracę doktorską z zakresu filologii, dotyczącą postaci Mihaia Eminescu. W tym czasie zajmował się także pracą dziennikarską. W latach 1898–1900 pracował jako redaktor rumuńskojęzycznego pisma Telegraful Român, ale ostatecznie wybrał karierę duchowną.

Po powrocie do Sybinu pełnił funkcję sekretarza konsystorza, zaś w czerwcu 1902 wstąpił do klasztoru w Hodosz-Bodrog, przyjmując imię zakonne Miron. Wybrany w listopadzie 1910 przez konsystorz na biskupa, metropolitę Caransebeș został wyświęcony w maju 1910 w Sybinie.

Był jednym z inicjatorów i współtwórców zjednoczenia Siedmiogrodu ze Starym Królestwem, o którym zdecydowało Zgromadzenie Narodowe, zebrane w grudniu 1918 w Alba Iulia. Cristea znalazł się w składzie prezydium Zgromadzenia i był członkiem delegacji siedmiogrodzkiej, która przedłożyła Akt Zjednoczenia królowi Ferdynandowi.

31 grudnia 1919 został wybrany arcybiskupem stołecznej archidiecezji i metropolitą Wołoszczyzny. Do 1925 zajmował się głównie integracją struktur kościelnych Starego Królestwa, Siedmiogrodu i Besarabii. 12 lutego 1925 decyzją parlamentu rumuńskiego metropolia bukareszteńska została podniesiona do rangi patriarchatu, a Święty Synod Kościoła wybrał metropolitę Mirona pierwszym patriarchą.

Wspierał powrót do Rumunii króla Karola II, a kiedy ten wprowadził dyktaturę królewską 10 lutego 1938 – stanął na czele rządu. Sprawował tę funkcję aż do śmierci. W styczniu gwałtownie pogorszył się stan jego zdrowia. W lutym 1939 rozwijająca się choroba serca zmusiła go do pozostania w Cannes, gdzie zmarł dwa tygodnie później. Trumna z ciałem patriarchy została przewieziona z Francji pociągiem do Rumunii, a wierni na wszystkich stacjach w Rumunii oddawali hołd zmarłemu. Doczesne szczątki hierarchy złożono w katedrze patriarchalnej w Bukareszcie.

W 1929 odznaczony Orderem Orła Białego^[1].

Dzieła

• 1921: România și Vatican (Rumunia i Watykan)
• 1929: Adevăruri istorice asupra întegirii neamului (Prawda historyczna o integracji narodowej)

Przypisy

Bibliografia

• Keith Hitchins: Rumania: 1866–1947. Oxford University Press: 1994. ISBN 978-0-19-822126-5.brak strony w książce
• William O. Oldson, Alibi for prejudice: Eastern Orthodoxy, the Holocaust, and Romanian nationalism, East European Quarterly, XXXVI: 3, September 2002.
• Constantin Stan: Patriarhul Miron Cristea: o viață, un destin. Paideia: 2009. ISBN 978-973-596-509-9. (rum.).brak strony w książce