Oppidum

Ten artykuł dotyczy osiedla obronnego. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Oppidum – miejsce obwarowane, osiedle obronne zakładane najczęściej w miejscu chronionym ukształtowaniem terenu.

Oppida istniały od połowy II w. p.n.e. do połowy I w. p.n.e. (na terenach Brytanii do połowy I w. n.e.). Terminu używa się do określenia celtyckich osad obronnych. Największe z odkrytych oppidów znajduje się w pobliżu miejscowości Grabenstetten w Wirtembergii, zajmuje ono powierzchnię 1400 ha i ma długość wałów równą 30 km^[1]. Każde oppidum było otoczone wałami ziemnymi lub drewniano-ziemnymi (murus gallicus), czasami wzmocnione kamieniem. Wokół wałów głębiono rów. Według opisu Gajusza Juliusza Cezara bramy i mury oppidum Avaricum były wzmocnione wieżami^[2].

Inne znane oppida to^[3]:

• Kelheim 600 ha (Niemcy)
• Manching 380 ha (Niemcy)
• Donnersberg 240 ha (Niemcy)
• Závist 170 ha (Czechy)
• Bibracte 135 ha (Francja)
• Taradunum (Kirchzarten) 130 ha (Niemcy)
• Finsterlohr 123 ha (Niemcy)
• Alezja 97 ha (Francja)
• Houbirg 90 ha (Niemcy)
• Stradonice 90 ha (Czechy)
• Gergovia 75 ha (Francja)
• Steinsburg 66 ha (Niemcy)
• Noviudunum (Pommiers) 49 ha (Francja)
• Staffelberg 40 ha (Niemcy)
• Staré Hradisko 40 ha (Czechy)
• Hrazany 40 ha (Czechy)
• Třísov 26 ha (Czechy)

Zobacz też

• Celtyckie oppida na ziemiach czeskich

Przypisy