Philippe Djian

Data i miejsce urodzenia

3 czerwca 1949
Paryż

Narodowość

francuska

Dziedzina sztuki

literatura

Multimedia w Wikimedia Commons

Philippe Djian (ur. 3 czerwca 1949) – francuski pisarz, popularny w Niemczech, za sprawą filmu Jean-Jacques’a Beineix, także w świecie anglojęzycznym.

Życiorys

Urodził się i dorastał w Paryżu, z dwójką młodszych braci, w rodzinie dekoratora wnętrz. Matka pochodziła z zamożnej, burżuazyjnej i katolickiej rodziny, ojciec zaś ukrywał swoje żydowskie korzenie. Oboje rodzice pracowali, wielką rolę w wychowaniu Philippe’a Djiana (i jego braci) odegrali dziadkowie, poddany był więc sprzecznym i skrajnym wpływom. Edukację odebrał w Lycée Turgot. Przez rok był studentem literatury na Uniwersytecie Vincennes, potem trafił do szkoły dziennikarstwa na Rue de Rennes, gdzie przerwał naukę. Jego celem było podróżowanie. Zaczął pracować jako robotnik w porcie w Hawr, mając nadzieję dostać się na statek do Ameryki Południowej; ostatecznie po dwóch miesiącach poleciał do Nowego Jorku ze szkolnym przyjacielem Jerôme’em Equerem. Spędził tam pół roku, pracując w Librairie française w Rockefeller Center, później udał w wymarzoną podróż do Kolumbii. Razem z Jerômem napisali reportaż o Guerilleros, który jednak nie wzbudził zainteresowania we Francji.

Po powrocie przez półtora roku pisał artykuły w piśmie brukowym Détective, publikował w nim także felietony pod pseudonimem Dan Miller. Później pracował w znanej księgarni Gibert Jeune. W 1974 poznał swoją przyszłą żonę Année (właściwie Anne-Marie), malarkę. W 1975 urodziło się ich pierwsze dziecko. Ze względu na nie przeprowadzili się do Ferté-Bernard, niedaleko Mans, gdzie Philippe Djian znalazł pracę na bramce autostrady. Tam, na nocnych zmianach, napisał swoją pierwszą książkę, zbiór krótkich opowiadań. Skończył ją w 1978. W tym samym roku przeniósł się do Fitou, obok Amiens.

50 contre 1 została opublikowana w 1981. Za zarobione pieniądze Djian razem z bratem odbudował starą kamienną owczarnię, w której mieszkał. W tym samym czasie pisał Bleu comme l'enfer, powieść wydaną w 1983. Powstawały kolejne książki, zainteresowali się nim filmowcy. On sam w 1985 przeprowadził się do Biarritz w Kraju Basków.

W 1986 pojawiły się dwa filmy na podstawie jego prozy, jednak dopiero drugi, 37,2° le matin, okazał się przebojem (800 tys. widzów w ciągu trzech tygodni). Od tej pory Djian zaczął utrzymywać się z pisania. W 1988 zamieszkał na małej wyspie obok Bostonu, potem co kilka lat zmieniał miejsce pobytu, kolejno na Florencję, w Bordeaux i Lozannę. Obecnie mieszka w Paryżu, z Année, którą poślubił w 1993, z synem (Loïc) i dwiema córkami (Clara i Lou-Anne).

Bibliografia

50 contre 1 (1981)
Bleu comme l'enfer (1983)
Zone érogène (1984)
37,2° rano (37,2° le matin, 1985, wyd. polskie 1991)
Maudit manège (1986)
Échine (1988)
Crocodiles (1989)
Lent dehors (1991)
Lorsque lou (1992)
Sotos (1993)
Carcassonne (1993)
Assassins (1994)
Bram Van Velde (1995)
Contes de Noël (1996)
Criminels (1997)
Sainte-bob (1998)
W stronę niewinności (Vers chez les blancs, 2000, wyd. polskie 2006)
Ardoise (2002)
Ça c'est un baiser (2002)
Frykcje (Frictions, 2003, wyd. polskie 2007)
Nieczystości (Impuretés, 2005, wyd. polskie 2006)
Doggy Bag 1ère saison (2005)

Pisze także teksty dla francuskiego piosenkarza Stephana Eichera.

Filmografia

Bleu comme l'enfer (1986, reż. Yves Boisset), na podstawie powieści pod tym samym tytułem
37,2dégré le matin (1986, reż, Jean-Jacques Beineix), na podstawie powieści pod tym samym tytułem (w Polsce rozpowszechniany pod amerykańskim tytułem Betty blue)
Ne fais pas ça! (2004, reż. Luc Bondy), na podstawie oryginalnego scenariusza