Piotr Kiełkowski

Piotr Antoni Kiełkowski
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

12 czerwca 1893
Lwów

Data i miejsce śmierci

23 stycznia 1940
Starobielsk

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
c. k. Obrona Krajowa
Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

50 Pułk Piechoty

Stanowiska

II zastępca dowódcy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons

Piotr Antoni Kiełkowski (ur. 12 czerwca 1893 we Lwowie, zm. 23 stycznia 1940 w Starobielsku) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 12 czerwca 1893 we Lwowie, w rodzinie Piotra i Anieli z Sękowskich. Ukończył szkołę powszechną w Gorlicach, gimnazjum w Krakowie oraz cztery semestry prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był członkiem Związku Strzeleckiego.

W 1914 wcielony do cesarskiej i królewskiej Obrony Krajowej. W 1915 został ranny[1]. Pełnił wówczas służbę w 8. kompanii 25 pułku piechoty Obrony Krajowej, w stopniu gefrajtera jednorocznego ochotnika[1]. Walczył na froncie rosyjskim, rumuńskim i włoskim. Tam dostał się do niewoli. Po uwolnieniu wstąpił do Armii gen. Hallera, do 6 pułku strzelców polskich, następnie przeniesiony do 19 pułku strzelców pieszych, który później został przemianowany na 4 pułk strzelców podhalańskich.

Po powrocie do kraju walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 awansował na porucznika. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 198. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2].

3 stycznia przeniesiony do 75 pułku piechoty na stanowisko dowódcy kompanii i adiutanta pułku[3][4][5]. 31 marca 1924 został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 141. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. 17 grudnia 1931 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 12. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W marcu 1932 został wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu[8][9]. W sierpniu 1935 został przeniesiony do 50 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Kowlu na stanowisko kwatermistrza[10].

We wrześniu 1939 dowodził II baonem zorganizowanym z pozostałości 50 pp w Kowlu i należącym do Ośrodka Zapasowego 27 Dywizji Piechoty[11]. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niewoli sowieckiej. Został osadzony w obozie NKWD w Starobielsku, w którym zmarł 23 stycznia 1940[12].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Lista strat nr 271. c. i k. Ministerstwo Wojny, 1915-09-22, s. 23.
  2. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 74.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 340, 423.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 299, 366.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 89, 203.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 173.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 399.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 224.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 39, 603.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 97.
  11. ↑ Pietruszka 1940 ↓, s. 3.
  12. ↑ Fałdowska 2013 ↓, s. 72.
  13. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
  • Maryla Fałdowska. Jeńcy wojenni zmarli w obozach: kozielskim, starobielskim, ostaszkowskim i griazowieckim w latach 1939–1941. „Doctrina. Studia społeczno-polityczne”. 10, 2013. Siedlce: Instytut Nauk Społecznych i Bezpieczeństwa Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego. ISSN 1730-0274. 
  • Stanisław Pietruszka: Sprawozdanie z udziału osobistego w przygotowaniach woj. i działaniach. [w:] B.I.108g [on-line]. IPMS, 1940-01-17. [dostęp 2021-04-16].