Premio Nacional de Poesía

Premio Nacional de Poesía – hiszpańska nagroda literacka przyznawana rokrocznie w dziedzinie poezji przez Ministerstwo Kultury Hiszpanii. Otrzymuje ją hiszpański autor najlepszego dzieła poetyckiego napisanego w poprzednim roku w Hiszpanii którymkolwiek z jej języków. Poprzednik tej nagrody to Concurso Nacional de Literatura en la modalidad de Poesía. Wysokość wyróżnienia wynosi obecnie 20 000 euro.

Laureaci Concurso Nacional de Literatura en la modalidad de Poesía

• 1924 – Rafael Alberti za Marinero en tierra
• 1925 – Gerardo Diego za Versos humanos
• 1927 – Dámaso Alonso za El viento y el verso
• 1933 – Adriano del Valle za Ruido de Tranvías
• 1934 – Vicente Aleixandre za La destrucción o el amor
• 1937 – Antonio Sánchez Barbudo za Entre dos fuegos
• 1938 – Emilio Prados za Destino fiel
• 1949 – Leopoldo Panero za Escrito a cada instante
• 1950 – José María Valverde za La espera
• 1951 – José García Nieto za Tregua
• 1951 – Alfonsa de la Torre za Oratorio de San Bernardino
• 1952 – Dionisio Ridruejo za En Once años. Poesías completa de juventud
• 1953 – Luis Rosales za Rimas
• 1954 – José Hierro za Antología
• 1955 – Jorge Campos za ¿?
• 1957 – José García Nieto za Geografía es amor
• 1959 – Rafael Laffón za Rama ingrata
• 1960 – José Luis Prado Nogueira za Miserere en la tumba de R. N.
• 1962 – Manuel Alcántara za Ciudad de entonces
• 1963 – Eladio Cabañero za Marisa Sabia y otros poemas
• 1965 – Alfonso Canales za Aminadab
• 1966 – Pere Gimferrer za Arde el mar
• 1967 – Carmen Conde za Obra poética
• 1972 - Manuel Ríos Ruiz za "El Oboe"
• 1973 – Ángel García López za Elegía en Astaroth

Laureaci Premio Nacional de Poesía

• 1977 – Miguel Fernández za Eros y Anteros
• 1978 – Félix Grande za Las rubáiyatas de Horacio Martín
• 1979 – Leopoldo de Luis za Igual que guantes grises
• 1980 – Carlos Sahagún za Primer y último oficio
• 1981 – Vicente Gaos za Última Thule
• 1982 – Antonio Colinas za Poesía, 1967–1981
• 1983 – Claudio Rodríguez za Desde mis poemas
• 1984 – nagrody nie przyznano
• 1985 – Joan Vinyoli za Passeig d'aniversari
• 1986 – nagrody nie przyznano
• 1987 – Francisco Brines za El otoño de las rosas
• 1988 – Antonio Gamoneda za Edad
• 1989 – Pere Gimferrer za El vendaval
• 1990 – Carlos Bousoño za Metáfora del desafuero
• 1991 – Luis Álvarez Piñer za En resumen, 1927–1988
• 1992 – Basilio Fernández López za Poemas 1927–1987
• 1993 – José Ángel Valente za No amanece el cantor
• 1994 – Rafael Guillén za Los estados transparentes
• 1995 – Luis García Montero za Habitaciones separadas
• 1996 – Felipe Benítez Reyes za Vidas improbables
• 1997 – Diego Jesús Jiménez za Itinerario para náufragos
• 1998 – José Antonio Muñoz Rojas za Objetos perdidos
• 1999 – José Hierro za Cuaderno de Nueva York
• 2000 – Guillermo Carnero za Verano inglés
• 2001 – José Ángel Valente za Fragmentos de un libro futuro
• 2002 – Carlos Marzal za Metales pesados
• 2003 – Julia Uceda za En el viento, hacia el mar
• 2004 – Chantal Maillard za Matar a Platón
• 2005 – José Corredor Matheos za El don de la ignorancia
• 2006 – José Manuel Caballero Bonald za Manual de infractores
• 2007 – Olvido García Valdés za Y todos estábamos vivos
• 2008 – Joan Margarit za Casa de Misericordia
• 2009 – Juan Carlos Mestre za La casa roja
• 2010 – José María Millares za Cuadernos, 2000–2009
• 2011 – Francisca Aguirre za Historia de una anatomía
• 2012 – Antonio Carvajal za Un girasol flotante
• 2013 – Manuel Álvarez Torneiro za Os ángulos da brasa
• 2014 – Antonio Hernández Ramírez za Nueva York después de muerto
• 2015 – Luis Alberto de Cuenca za Cuaderno de vacaciones
• 2016 – Ángeles Mora za Ficciones para una autobiografía
• 2017 – Julio Martínez Mesanza za Gloria
• 2018 – Antònia Vicens za Tots els cavalls
• 2019 – Pilar Pallarés za Tempo fósil
• 2020 – Olga Novo za Feliz Idade
• 2021 – Miren Agur Meabe za Nola gorde errautsak kolkoan
• 2022 – Aurora Luque za Un número finito de veranos^[1]

Przypisy