Roman Rogoziński
 | |||
 kapitan artylerii | |||
| Data i miejsce urodzenia | 22 lutego 1893 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1940 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1914–1939 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Jednostki | 1 Pułk Strzelców Lwowskich | ||
| Stanowiska | dowódca baterii | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
| Odznaczenia | |||
     | |||
| |||
Roman Rogoziński (ur. 22 lutego 1893 w Podwołczyskach, pow. skałacki, zm. wiosną 1940 w Kijowie) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Jana i Marii z Mojscowiczów. Absolwent gimnazjum we Lwowie. Po wybuchu I wojny światowej wcielony do armii austriackiej. Po ukończeniu szkoły oficerów artylerii, wysłany na front włoski. Dowodził baterią artylerii górskiej. Ciężko ranny 30 lipca 1918, leczył się we Lwowie. Jego oddziałem macierzystym był pułk artylerii górskiej nr 11. W czasie służby w c. i k. armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów rezerwy artylerii polowej i górskiej: podporucznika (1 stycznia 1916) i porucznika (1 lutego 1918)[1][2].
Od 1 listopada 1918 brał udział w walkach z Ukraińcami, dowodząc odcinkiem „Dyrekcja Kolei”. Awansował na porucznika. Po skończeniu walk o Lwów, skierowany do III batalionu 1 pułku strzelców lwowskich i wysłany na front. Na własną prośbę od czerwca 1919 w artylerii, w 5 pułku artylerii ciężkiej z Jarosławia. Walczył jako dowódca baterii na wojnie z bolszewikami. W 1921 pełnił służbę w Głównym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie, a jego oddziałem macierzystym był 5 dywizjon artylerii ciężkiej[3]. W 1922 ze względu na zły stan zdrowia został przeniesiony do rezerwy w stopniu kapitana. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 487. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych artylerii. Posiadał przydział w rezerwie do 5 pułku artylerii polowej we Lwowie[4].
Po zwolnieniu ze służby prowadził zakład usługowy. Działał w Związku Obrońców Lwowa i był członkiem Rady Miasta Lwowa.
W październiku 1939 aresztowany przez Sowietów, osadzony w Kołomyi, wywieziony do Lwowa. Został zamordowany wiosną 1940 przez NKWD. Figuruje na Ukraińskiej Liście Katyńskiej (lista dyspozycyjna 064/1, poz. 73)[5][6]. Został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3193[7][8]
- Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[9]
- Krzyż Walecznych[8]
- Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[10]
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[10]
- Krzyż Wojskowy Karola[10]
Zobacz też
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
Przypisy
- ↑ Ranglisten 1917 ↓, s. 867, 1054.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1077, 1301.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 312.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 724, 842.
- ↑ Straceni na Ukrainie 1994 ↓, s. 79.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 241.
- ↑ Czyrko 1930 ↓, s. 40.
- ↑ a b Jednodniówka 1928 ↓, s. 25.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
- ↑ a b c Ranglisten 1918 ↓, s. 1301.
Bibliografia
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1917. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1917. (niem.).
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- 5.P.A.P. Lwowski w dniu dziesięciolecia 1918–1928. Lwów: 5 Lwowski Pułk Artylerii Polowej, 1928.
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jan Czyrko: Zarys historji wojennej 5-go lwowskiego pułku artylerii polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 4: Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na Ukrainie. Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polska Fundacja Katyńska, 1994. ISBN 83-87893-79-X.
