Silvina Ocampo

Silvina Ocampo

Data i miejsce urodzenia	28 lipca 1903 Buenos Aires
Data i miejsce śmierci	14 grudnia 1993 Buenos Aires
Dziedzina sztuki	literatura
Multimedia w Wikimedia Commons

Silvina Ocampo (ur. 28 lipca 1903 w Buenos Aires, zm. 14 grudnia 1993 tamże) – argentyńska poetka, autorka opowiadań i artystka.

Życiorys

Urodziła się 28 lipca 1903 roku w Buenos Aires, w zamożnej rodzinie, jako najmłodsza z sześciu sióstr^[1]. Jedną z jej sióstr była Victoria Ocampo^[1], która prowadziła wpływowy magazyn literacki „Sur”^[2].

Początkowo Silvina Ocampo zajmowała się sztukami plastycznymi. W wieku 26 lat wyjechała do Paryża, by rozwijać techniki rysunku i malarstwa^[1]. Na miejscu dołączyła do diaspory argentyńskich artystów oraz pobierała lekcje malarstwa u Fernanda Légera i Giorgio de Chirico^[1][2]. Ostatecznie jednak porzuciła sztuki plastyczne na rzecz literatury^[1]. Po powrocie do Argentyny związała się z Adolfo Bioy Casaresem i zaprzyjaźniła z Jorge Luisem Borgesem, który został świadkiem pary na ślubie w 1940 roku^[1].

Zadebiutowała w 1937 roku zbiorem opowiadań Viaje olvidado, a trzy lata później z mężem i Borgesem przygotowała antologię literatury fantastycznej^[1][3], zawierającą utwory takich pisarzy, jak Petroniusz, Pu Songling, czy Edgar Allan Poe^[4]. W 1942 roku ukazał się jej pierwszy tomik poezji Enumeración de la patria^[1], a cztery lata później Los que aman odian – powieść policyjna, którą napisała wraz z mężem^[3]. Tworzyła przede wszystkim opowiadania i poezję^[1], choć zajmowała się również tłumaczeniem – przekładała brytyjską i amerykańską poezję, w tym utwory Emily Dickinson^[3].

Proza Ocampo charakteryzuje się mroczną atmosferą pełną paradoksów i zaskakujących sytuacji, z wczesnymi opowiadaniami tworzonymi w duchu dziewiętnastowiecznego horroru^[4]. Jej dojrzałe utwory wytrącają z równowagi zwykłą, mieszczańską codzienność niepokojącymi wydarzeniami i okrucieństwem^[4]. Twórczość Ocampo została wyróżniona licznymi nagrodami, w tym Premio Municipal de Literatura (1954), Premio Nacional de Poesía (1962), czy stypendium Guggenheima^[1].

Zmarła 14 grudnia 1993 roku w Buenos Aires, została pochowana na Cementerio de la Recoleta^[1].

W języku polskim jej opowiadania ukazały się w tłumaczeniu Tomasza Pindla w antologii Opowieści niesamowite z Hispanoameryki (Państwowy Instytut Wydawniczy 2022)^[5], oraz na łamach „Literatury na Świecie” w tłumaczeniu Ewy Kobyłeckiej-Piwońskiej (2022)^[6].

Twórczość

zbiory opowiadań

• Viaje olvidado, 1937
• Autobiografía de Irene, 1948
• La furia y otros cuentos, 1959
• Las invitadas, 1961
• El Pecado Mortal (antologia), 1966
• Informe del cielo y del infierno (antologia) 1970
• Los días de la noche, 1970
• El cofre volante (opowiadania dla dzieci), 1974
• El tobogán (dla dzieci), 1975
• El caballo alado (dla dzieci), 1976
• La naranja maravillosa (dla dzieci), 1977
• Canto Escolar (dla dzieci), 1979
• Y así sucesivamente, 1987
• Cornelia frente al espejo, 1988^[3]

poezja

• Enumeración de la patria, 1942
• Espacios métricos, 1945
• Sonetos del jardín, 1947
• Poemas de amor desesperado, 1949
• Los nombres, 1953
• Lo amargo por dulce, 1962
• Amarillo celeste, 1972
• Árboles de Buenos Aires, 1979
• Breve Santoral, 1985
• Las reglas del secreto (antologia), 1991^[3]

Przypisy