Tadeusz Kułakowski
 | |||
 porucznik intendent | |||
| Data i miejsce urodzenia | 23 grudnia 1894 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1914–1921 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Formacja |
| ||
| Jednostki | 1 Pułk Piechoty | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
| Odznaczenia | |||
     | |||
| |||
Tadeusz Kułakowski ps. „Orwid”[1] (ur. 23 grudnia 1894 we Lwowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – porucznik intendent rezerwy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, agronom[1].
Życiorys
Urodził się 23 grudnia 1894 we Lwowie, w rodzinie Jakuba i Walerii z Kardellów[2][1].
Przed I wojną światową był członkiem Związku Strzeleckiego „Strzelec”. W latach 1914–1917 służył w Legionach. Najpierw w 1 pułku piechoty potem w 1 pułku artylerii, a następnie w I Brygadzie. Po kryzysie przysięgowym jako obywatel Austro-Węgier został powołany do armii austriackiej. Po zakończeniu wojny wstąpił do Błękitnej Armii, z którą powrócił do kraju w 1919 roku. W latach 1919–1921 służył Wojsku Polskim w 12 pułku artylerii polowej jako oficer żywnościowy. W 1921 został przeniesiony do rezerwy w stopniu ogniomistrza.
11 września 1926 został mianowany podporucznikiem w rezerwie ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 212. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział gospodarczy[3]. W latach 1933 i 1934 odbył ćwiczenia w Składnicy Materiałów Intendentury w Przemyślu oraz w Brześciu nad Bugiem[2]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Baranowicze[4]. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 54. lokatą w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów[5].
Jako osadnik wojskowy mieszkał w Domaszewiczach, pow. baranowicki. Pracował społecznie w Związku Osadników i Związku Legionistów[6].
We wrześniu 1939 został powołany do Nowogródzkiej Brygady Kawalerii[2]. Dostał się do niewoli sowieckiej i 1940 roku zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje w wykazie, poz. 1752.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7520[8]
- Krzyż Niepodległości (3 czerwca 1933)[9][1]
- Srebrny Krzyż Zasługi (trzykrotnie: po raz pierwszy 8 lipca 1929[10], po raz trzeci 23 czerwca 1939[11])
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-12-26].
- ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 278.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 24 września 1926, s. 316.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 210.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 743.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 166.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-12-26].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 131, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 358 „za zasługi na polu pracy społeczno-rolniczej”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 135, poz. 318 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
