Włodzimierz Szeliski

Włodzimierz Witold Szeliski

major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	8 kwietnia 1893 Gradów
Data i miejsce śmierci	3 kwietnia 1937 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1918–1937
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Sztab Generalny
Stanowiska	kierownik referatu
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Włodzimierz Witold Szeliski (ur. 8 kwietnia 1893 w Gradowie, zm. 3 kwietnia 1937 w Warszawie) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 8 kwietnia 1893 w majątku Gradów, w ówczesnym powiecie sochaczewskim guberni warszawskiej, w rodzinie Kazimierza (1858–1931), ziemianina, agronoma, i Jadwigi z Gątkiewiczów(1858–1942)^[1][2]. Miał dziewięcioro rodzeństwa: Jadwigę (1890–1979), Stanisława Włodzimierza (1891–1970), majora kawalerii Wojska Polskiego^[3], Halinę (1895–1983), Michała (?–1926), ułana Wojska Polskiego, Witolda Karola (1898–1977), kapitana taborów Wojska Polskiego^[4], Zbigniewa (1900–1965), podporucznika kawalerii rezerwy Wojska Polskiego^[5], Zygmunta (1905–1977), inżyniera rolnika, Marię (1909–1979) i Krystynę (1911–1923)^[6].

Włodzimierz uczęszczał do Włocławskiej Siedmioklasowej Szkoły Handlowej, gdzie brał udział w strajku szkolnym. Studiował kierunek przyrodniczy na Uniwersytecie Genewskim. Członek Drużyn Strzeleckich^[7].

W 1914 po internowaniu przez Rosjan został wywieziony do Woroneża. Powrócił do kraju w lipcu 1918 i postanowił studiować na Politechnice Warszawskiej^[7]. W listopadzie wstąpił w szeregi I batalionu saperów^[7]. Od 3 lipca do 1 listopada 1919 był uczniem klasy 15. Szkoły Podchorążych w Warszawie^[8]. 9 grudnia 1919 został mianowany z dniem 1 grudnia 1919 podporucznikiem w piechocie i przydzielony do 35 pułku piechoty^[9].

Podczas wojny z bolszewikami dowodził w pułku 2 kompanią. W czasie trwania Bitwy Warszawskiej w dniu 15 sierpnia 1920,

Za czyn ten został wyróżniony nadaniem Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari^[10][7]. Po bitwie otrzymał awans na stopień porucznika, służąc w dalszym ciągu w szeregach 35 pułku piechoty. 15 lipca 1924, po zdaniu egzaminu wstępnego do Wyższej Szkoły Wojennej „z dobrym postępem”, został odkomenderowany na trzy miesiące do 9 pułku artylerii polowej w Białej Podlaskiej, w celu odbycia ćwiczeń praktycznych^[11]. 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1924/26^[12]. 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie^[13][14]. 2 kwietnia 1929 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1929 stopień kapitana w korpusie oficerów piechoty i 61. lokatą^[15][16]. W grudniu 1929 został przeniesiony do Oddziału I Sztabu Generalnego na stanowisko kierownika referatu^{[17][1][18][19][20][21]}. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 128. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[16].

Zmarł 3 kwietnia 1937 w Warszawie^[22]. Dwa dni później został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[23], aleja główna, kwatera A19-lewe półkole-7^[7][24].

Był żonaty z Janiną z domu Rymsza i mieli syna Zdzisława^[7].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1762^[25][7]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[26][27][7]
• Medal Niepodległości – 24 października 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^{[28][29][30][7]}
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”^[31][32]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[33]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[33]

Przypisy

Bibliografia

• Szeliski Włodzimierz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.67-5916 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-01-03].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
• Władysław Brzychaczek: Zarys historji wojennej 35-go pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Mateusz Ratyński: Włodzimierz Szeliski (1893–1937). Zarys biografii majora dyplomowanego Wojska Polskiego i kawalera Orderu Virtuti Militari. W: Droga do wolności : Bitwa Warszawska 1920 roku. Janusz Gmitruk (red.), Jacek Macyszyn (red.), Tadeusz Skoczek (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Muzeum Niepodległości, 2021. ISBN 978-83-66640-33-7.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.