Wan Li
Data i miejsce urodzenia | 1 grudnia 1916 | ||
---|---|---|---|
Data śmierci | 15 lipca 2015 | ||
Przewodniczący Stałego Komitetu Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych | |||
Okres | od 13 kwietnia 1988 | ||
Przynależność polityczna | Komunistyczna Partia Chin | ||
Poprzednik | Peng Zhen | ||
Następca | Qiao Shi | ||
Pierwszy wicepremier Chińskiej Republiki Ludowej | |||
Okres | od 6 czerwca 1983 | ||
Przynależność polityczna | Komunistyczna Partia Chin | ||
Poprzednik | Deng Xiaoping | ||
Następca | Yao Yilin | ||
Minister kolei | |||
Okres | od stycznia 1975 | ||
Przynależność polityczna | Komunistyczna Partia Chin | ||
Poprzednik | Lu Zhengcao | ||
Następca | Duan Junyi | ||
|
Ta osoba nosi chińskie nazwisko Wan. |
Nazwisko chińskie | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
|
Wan Li (ur. 1 grudnia 1916, zm. 15 lipca 2015[1][2]) – chiński polityk i działacz państwowy.
Od 1936 roku członek KPCh, przez lata pracował w wiejskich rejonach Anhui i Hebei. W 1958 roku wybrany sekretarzem Komitetu Miejskiego KPCh w Pekinie. Współpracownik Liu Shaoqi i Peng Zhena, po rozpoczęciu rewolucji kulturalnej w 1966 roku został z tego powodu zdymisjonowany i poddany represjom. Po powrocie do polityki w 1971 roku związał się z Deng Xiaopingiem i wspierał jego reformatorskie działania. W 1977 roku wysłany jako delegat partii do prowincji Anhui rozpoczął likwidację komun ludowych i przebudowę lokalnego rolnictwa w oparciu o prywatną własność ziemi.
W latach 1977-1992 członek Komitetu Centralnego KPCh[3], 1982-1992 także jego Biura Politycznego. Od 1988 do 1993 roku przewodniczący Stałego Komitetu Ogólnochińskiego Zgromadzenia Przedstawicieli Ludowych[4]. Współpracownik Hu Yaobanga, związany z liberalnym skrzydłem partii. Był skłócony z konserwatystami z obozu Chen Yuna, którzy w 1988 roku zablokowali jego promocję na stanowisko przewodniczącego ChRL (został nim Yang Shangkun). W 1989 roku solidaryzował się z protestującymi na placu Tian’anmen, przerwał wizytę w Stanach Zjednoczonych by wrócić do Pekinu i wspierać premiera Zhao Ziyanga w dialogu ze studentami.
Wielokrotnie opowiadał się za demokratyzacją systemu politycznego w Chinach. Po śmierci Zhao Ziyanga w 2005 roku dołączył do grupy działaczy partyjnych, która wystosowała apel o jego rehabilitację i uroczysty pochówek.
Przypisy
Bibliografia
- Khoon Choy Lee, Pioneers of Modern China: Understanding the Inscrutable Chinese, World Scientific, Singapore 2005.
- Lawrence R. Sullivan, Historical Dictionary Of the Chinese Communist Party, Scarecrow Press, Lanham 2012.