Women’s Prize for Fiction

Women’s Prize for Fiction
Nagroda za

powieść anglojęzyczną napisaną przez kobietę

Państwo

 Wielka Brytania

Pierwsze rozdanie

1996

Strona internetowa

Women’s Prize for Fiction (w latach 1996–2012: Orange Prize, w latach 2014–2017: Baileys Women’s Prize for Fiction) – jedna z najbardziej prestiżowych brytyjskich nagród literackich przyznawana corocznie za powieść anglojęzyczną z ostatniego roku, opublikowaną przez kobietę bez względu na jej obywatelstwo.

Ann Patchett, laureatka z 2002 roku

Inspiracją do powstania nagrody był brak kobiet wśród nominowanych do The Man Booker Prize for Fiction w 1992, co nie odzwierciedlało realiów rynku wydawniczego: więcej publikacji autorstwa kobiet niż mężczyzn[1]. Zwyciężczyni otrzymuje w nagrodę czek na 30 000 £ oraz, wykonaną przez artystkę Grizel Nivel, rzeźbę z brązu nazywaną Bessie[2].

W 2023 roku zarząd powierniczy Women's Prize for Fiction ogłosił powstanie analogicznej nagrody dla autorek literatury niefikcjonalnej; jej pierwsza edycja została zaplanowana na kolejny rok[3].

Laureatki

  • 1996: Helen Dunmore(inne języki) – A Spell of Winter
  • 1997: Anne Michaels – Płomyki pamięci(inne języki) (Fugitive Pieces)
  • 1998: Carol Shields – Przyjęcie u Larry'ego(inne języki) (Larry's Party)
  • 1999: Suzanne Berne – A Crime in the Neighborhood
  • 2000: Linda Grant – Kiedy żyłam w nowych czasach(inne języki) (When I Lived in Modern Times)
  • 2001: Kate Grenville(inne języki) – The Idea of Perfection
  • 2002: Ann Patchett – Belcanto(inne języki) (Bel Canto)
  • 2003: Valerie Martin – Własność(inne języki) (Property)
  • 2004: Andrea Levy – Wysepka(inne języki) (Small Island)
  • 2005: Lionel Shriver(inne języki) – We Need to Talk About Kevin
  • 2006: Zadie Smith – O pięknie (On Beauty)
  • 2007: Chimamanda Ngozi Adichie – Połówka żółtego słońca(inne języki) (Half of a Yellow Sun)
  • 2008: Rose Tremain – Droga do domu(inne języki) (The Road Home)
  • 2009: Marilynne Robinson – Home
  • 2010: Barbara Kingsolver – The Lacuna
  • 2011: Téa Obreht – Żona tygrysa(inne języki) (The Tiger's Wife)
  • 2012: Madeline Miller – Pieśń o Achillesie (The Song of Achilles)
  • 2013: A.M. Homes(inne języki) – Niech będzie nam wybaczone(inne języki) (May We Be Forgiven)
  • 2014: Eimear McBride – A Girl is a Half-formed Thing
  • 2015: Ali Smith – How to be both
  • 2016: Lisa McInerney – Herezje chwalebne (The Glorious Heresies)
  • 2017: Naomi Alderman – Siła(inne języki) (The Power)
  • 2018: Kamila Shamsie – Home Fire
  • 2019: Tayari Jones – Nasze małżeństwo(inne języki) (An American Marriage)[4]
  • 2020: Maggie O’Farrell – Hamnet[5]
  • 2021: Susanna Clarke – Piranesi[6]
  • 2022: Ruth Ozeki(inne języki) – The Book of Form and Emptiness[7]

Przypisy

  1. ↑ History [online], Women's Prize for Fiction [dostęp 2019-12-10] [zarchiwizowane z adresu 2019-11-19]  (ang.).
  2. ↑ About [online], Women's Prize for Fiction [dostęp 2019-12-10]  (ang.).
  3. ↑ SarahS. Shaffi SarahS., Women’s prize to launch annual award for women’s non-fiction writing, „The Guardian”, 8 lutego 2023, ISSN 0261-3077 [dostęp 2023-02-13]  (ang.).
  4. ↑ Announcing the 2019 Women's Prize for Fiction Winner [online], Women's Prize for Fiction, 5 czerwca 2019 [dostęp 2019-06-06] .
  5. ↑ Novel about Shakespeare's son wins fiction prize, „BBC News”, 9 września 2020 [dostęp 2020-09-10]  (ang.).
  6. ↑ Women's Prize for Fiction: Susanna Clarke wins for 'truly original' comeback, „BBC News”, 9 września 2021 [dostęp 2021-09-09]  (ang.).
  7. ↑ MichaelM. Schaub MichaelM., Ruth Ozeki Wins the Women’s Prize for Fiction [online], Kirkus Reviews, 16 czerwca 2022 [dostęp 2022-07-19]  (ang.).
  • Britannica: topic/Baileys-Womens-Prize-for-Fiction