Zjawisko Herschela

Ten artykuł od 2012-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Zjawisko Herschela – zjawisko fizyczne występujące w fotografii, polegające na zaniku obrazu utajonego pod działaniem promieniowania długofalowego (czerwonego i podczerwonego)^[1].

Zjawisko to odkrył angielski chemik John Herschel w 1839 roku. Polega ono na niszczeniu przez promieniowanie długofalowe (np. światło o barwie pomarańczowej lub czerwonej) obrazu utajonego. Zjawisko to można zauważyć w ciemni fotograficznej oświetlonej światłem czerwonym. W tych warunkach naświetlona, ale nie wywołana odbitka powoli traci efekt osiągnięty naświetlaniem – z tego powodu odbitki należy wywoływać zaraz po naświetleniu.

Mechanizm działania

Zarodki srebrowe pochłaniają światło, kwanty promieniowania pochłonięte przez zarodki wytrącają elektrony z atomów srebra, które zamieniają się w jony srebrowe. Wyzwolone elektrony zużywają się na wytworzenie nowych zarodków czułości w innych miejscach kryształu. W ten sposób zarodek traci atomy srebra i staje się zbyt mały, aby mógł zapoczątkować działanie wywoływacza. Proces ten nazywamy rozpraszaniem zarodków srebrowych.