Zygmunt Kęstowicz

Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1921
Szaki

Data i miejsce śmierci

14 marca 2007
Warszawa

Zawód

aktor

Współmałżonek

Janina Kęstowicz

Lata aktywności

1940–2007

Odznaczenia

Multimedia w Wikimedia Commons

Cytaty w Wikicytatach

Zygmunt Kęstowicz (ur. 24 stycznia 1921 w Szakach, zm. 14 marca 2007 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, działacz społeczny.

Życiorys

Syn Józefa. Dzieciństwo spędził w Postawach, gdzie jego rodzice mieli aptekę. W Wilnie zdał maturę i dostał się na uniwersytet, na studia prawnicze. Następnie wybuchła II wojna światowa, na początku której został statystą teatralnym. W maju 1941 zawarł związek małżeński z Janiną. W styczniu 1945 zostali wysiedleni z Kresów. Od 1950 mieszkał w Warszawie^[1].

Zdobył wykształcenie aktorskie, zdając egzamin eksternistyczny w 1946 roku. Dużą popularność zyskał występując na scenach teatrów: Komedii Lutnia w Wilnie (1940–1945), Miejskiego w Białymstoku (1945–1947), Kameralnego T.U.R. w Krakowie (1947–1948), Dramatycznego w Krakowie (1948–1950), oraz warszawskich: Polskiego (1950–1952), Narodowego (1952–1956), Ludowego (1952–1957), Komedia (1957–1960), Polskiego (1960–1962), Klasycznego (1962–1965), Polskiego (1965–1966), Dramatycznego (1966–1985) i Ochoty (1985–1990).

W latach 60. wcielił się w postać Stefana Jabłońskiego w radiowym słuchowisku W Jezioranach. Za swoją pracę był wielokrotnie nagradzany. W 1976 roku otrzymał „Złoty ekran” za udział w telewizyjnym programie „Pora na Telesfora”. Wielu telewidzów zapamiętało go z programu dla dzieci „Piątek z Pankracym”. W 1995 roku marszałkowie Sejmu i Senatu uhonorowali artystę Orderem Wdzięczności Społecznej za pracę w słuchowisku „W Jezioranach”. Przez ostatnie dziesięć lat kariery grał Władysława Lubicza, nestora rodu Lubiczów, w jednym z najpopularniejszych polskich seriali telewizyjnych Klan.

Był Kawalerem Orderu Uśmiechu oraz członkiem Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu.

Aktor był żonaty z Janiną (1922–2018)^[2], nie mieli dzieci. W ostatnich latach życia zmagał się z chorobą nowotworową^[1]. Zmarł w Warszawie, spoczywa obok żony na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 21-3-18)^[3].

Filmografia

Filmy

1953: Pościg
1954: Autobus odjeżdża 6.20
1956: Cień
1958: Baza ludzi umarłych
1963: Dwa żebra Adama
1965: Jutro Meksyk
1967: Cześć kapitanie
1967: Paryż – Warszawa bez wizy
1969: W każdą pogodę
1970: Epilog norymberski
1970: Pejzaż z bohaterem
1970: Portfel
1970: Zapalniczka
1971: Trochę nadziei
1972: Podróż za jeden uśmiech
1973: Die Schlüssel
1975: W te dni przedwiosenne
1976: Karino – Malinowski, dyrektor Służewca
1977: Żołnierze wolności – Michał Rola-Żymierski
1978: Bez znieczulenia
1979: Sekret Enigmy
1979: Tajemnica Enigmy
1981: Okolice spokojnego morza
1990: Korczak

Seriale

1964: Barbara i Jan (odc. 6.)
1965: Dzień ostatni – dzień pierwszy
1965: Podziemny front – Mechowski, żołnierz AL (odc. 7)
1968: Stawka większa niż życie (odc. 18. „Poszukiwany Gruppenführer Wolf”)
1970: Czterej pancerni i pies (odcinki 18., 19., 20.)
1971: Podróż za jeden uśmiech – kierowca ciężarówki (odc. 1.)
1973: Czarne chmury (odcinki 1., 2., 8., 9., 10.)
1973: Janosik (odc. 9.)
1973: Stawiam na Tolka Banana – Sulka, właściciel warsztatu samochodowego (odc. 6.)
1974: Karino – Malinowski, dyrektor Służewca
1974: Najważniejszy dzień życia (odc. 4. Gąszcz)
1976: Polskie drogi (odcinki 3., 4., 9.)
1976: Szaleństwo Majki Skowron – członek kierownictwa fabryki (odc. 9.)
1997–2007: Klan – Władysław Lubicz

Ordery i odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (30 kwietnia 2001)^[4]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980)
Złoty Krzyż Zasługi (11 lipca 1955)^[5]
Medal 40-lecia Polski Ludowej (1985)
Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[6]
Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1973)
Medal Komisji Edukacji Narodowej (1977)
Order Uśmiechu (1976)
Medal im. dr. Henryka Jordana (1980, TPD)
Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1967)
Medal Honorowego Klubu Dawców Krwi (1979)
Medal im. Stanisława Staszica (1979)
Medal 400-lecia stołeczności Warszawy (1997)

Nagrody

„Złoty Ekran” za program dla dzieci „Pora na Telesfora” (1977)
Nagroda Prezesa Rady Ministrów za twórczość dla dzieci i młodzieży (1985)
Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za wieloletnią współpracę artystyczną z polskim radiem i telewizją (1987)
Order Wdzięczności Społecznej – nagroda wręczana przez marszałków Sejmu i Senatu za udział w radiowej powieści „W Jezioranach” (1995)

Upamiętnienie

W grudniu 2017 na fasadzie bloku przy ul. Komorskiej 8 na warszawskiej Pradze-Południe, w którym mieszkał Zygmunt Kęstowicz, odsłonięto tablicę pamiątkową^[7].

Przypisy

↑ ^a ^b „Życie na Gorąco” nr 14, 5 kwietnia 2012, s. 56–57.
↑ Janina Kęstowicz. nekrologi.wyborcza.pl, 3 listopada 2018. [dostęp 2018-11-04].
↑ Cmentarz Stare Powązki: ZYGMUNT KĘSTOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-08] .
↑ M.P. z 2001 r. nr 21, poz. 340 „za wybitne zasługi dla kultury polskiej, za osiągnięcia w pracy artystycznej”.
↑ M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
↑ Wojciech Karpieszuk, Michał Wojtczuk. Tablica już za chwileczkę, już za momencik. „Gazeta Stołeczna”, s. 6, 12 grudnia 2017.

Bibliografia

Zygmunt Kęstowicz w bazie filmpolski.pl
Zygmunt Kęstowicz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2021-04-09] .
Zygmunt Kęstowicz w bazie IMDb (ang.)
Zygmunt Kęstowicz w bazie Filmweb