Istina

Istina temeljni pojam u filozofiji, nauci i svakodnevnom životu. Uobičajeno značenje istine je saglasje sa činjenicama ili stvarnošću.^[1]

Suprotnost istine je laž. Filozofi govore o dužnosti kazivanja istine, ali se ne slažu dokle to treba da ide - da li je ta dužnost apsolutna ili postoje izuzeci kada je čoveku dopušteno lagati.^[2]

Istina se ostvaruje u procesu saznanja. Jezik i reči su uobičajeno sredstvo pomoću kojih se ona iskazuje, ali takođe i umetnost.^[3]

Mnoge religije savršenu istinu pripisuju božanskom biću.

Teorije istine

Postoje razne teorije istine:

• Teorija korespondencije, po kojoj je istina saglasnost neke tvrdnje stvarnosti. Prvi ju je formulisao Aristotel u "Metafizici".
• Teorija evidencije
• Teorija koherencije
• Teorija verifikacije
• Dijalektička teorija istine

Neke neoklasične teorije istine smatraju da se istinitost sastoji u neprotivrečnosti skupa sudova ili u koristi koju pojedinac ili društvo mogu da steknu na osnovu saznanja.

Istina u filozofiji

Antička filozofija

Prema Budi, ako neko tvrdi: ja to vjerujem, a tvrdnja mu je dosljedna istini, iz toga ne slijedi: samo to je istina, sve ostalo zabluda. Jer istinu uviđaju samo mudraci, svaki za sebe.^[4] Buda naglašava da je za dostignuće istine osobito važan napor. "Ako ne izvršiš podvig, nećeš dostići istinu. Kako se trudiš, tako dostižeš istinu."^[5] Da bi video istinu, čovek mora imati čist um, jer kao što u mutnoj vodi čovek ne vidi travke, kamenje ni ribe, tako ni čovek mutnog uma ne vidi šta je dobro, niti može dosegnuti istinsko razumevanje.^[6]

Izvorno značenje istine u antičkoj Grčkoj bilo je neskrivenost, odnosno obelodanjivanje ili otkrivanje onoga što je bilo sakriveno, na šta ukazuje originalni grčki izraz za istinu, aletheia.^[7][8] Otkrivanje skrivenosti znači dovođenje objekta u sferu subjekta. Sve što je izvan područja ljudskog djelovanja i mišljenja stoji izvan horizonta svijesti, pa stoga za subjekt nije ni skriveno ni otkriveno. Ta razlika je može se uspostaviti tek prema nečemu što je naš predmet (pred-met), što je metnuto pred nas.^[9] Grčki filozofi su način života koji podrazumeva motrenje istine zvali bios theoretikos, što je rimski filozof Seneka preveo sa vita contemplativa. Bios theoretikos znači misaoni odnos prema bitku, odnosno totalitetu.^[9]

Srednjovekovna filozofija

Prema Bonaventuri, čovek koji tvrdi da ne postoji istina protivreči sam sebi, jer tvrdi da je istina da ne postoji istina.^[10] Za Bonaventuru postojanje istine je argument za postojanje Boga. Jer svaka afirmacija tvrdi nešto istinito. I ako neko izjavi da ne postoji istina, on tvrdi da je negacija istinita, i implicira postojanje osnovne istine. Nijedna istina ne bi se mogla razabrati ako ne bi bilo prve istine; prema tome, prva istina je bog.^[11]

Srednjovekovni italijanski filozof Toma Akvinski smatra da istina stvari se sastoji u upoređivanju sa božijim umom:

Svaka se pojedina stvar apsolutno naziva istinitom po njenom odnosu prema umu od koga zavisi. Zato se veštački stvorene stvari nazivaju istinitim po svom odnosu prema našem umu. Naime, ona se kuća naziva istinitom koja postiže sličnost sa oblikom koji je u graditeljevoj zamisli, a govor se naziva istinitim, ukoliko je izraz istinitog saznanja. Na sličan se način istinitima nazivaju prirodne stvari, ukoliko postižu sličnost sa idejama, koje su u božijoj misli. Istinitim se naime naziva kamen, jer postiže prirodu svojstvenu kamenu prema prethodnoj zamisli božijeg uma. Tako je dakle istina prvenstveno u umu, a tek na drugom mestu u stvarima, ukoliko se one izjednačuju s umom kao svojim ishodištem ... Istina stvari se sastoji u upoređivanju sa božijim umom.

– Toma Akvinski, Suma teologije^[12]

Japanski filozof Dogen podseća da je istina uvek prisutna: "Ako ne možeš naći istinu ovde i sada, gde drugde očekuješ ju naći?"^[13]

Novovekovna filozofija

Prema Hobsu, istinito ili lažno su atributi govora, a ne stvari. Tamo gdje nema govora, ne postoji ni istinitost ni lažnost.^[14] Dakle, istina se sastoji u pravilnom slaganju imena u našim tvrdnjama, a to utvrđivanje značenja se naziva definicija.^[15]

Prema Lajbnicu, ima dvije vrste istina, istine uma i istine iskustva. Istine uma su nužne, i njihova suprotnost je nemoguća, istine iskustva su slučajne, i njihova suprotnost je moguća.^[16]

Nemački filozof Immanuel Kant smatra da je sveta dužnost svakog čoveka u svakoj situaciji gotoriti istinu, bez obzira na konvencije.^[2]

Sveta je, dakle, bezuvjetno valjana zapovijest uma, koja se ne da ograničiti nikakvim konvencijama: biti istinoljubiv (pošten) u svim izjavama.^[2]

– Immanuel Kant

Za razliku od Kanta, francuski filozof Benjamin Constant smatra da ne treba uvek reći istinu. On smatra da je dužnost govoriti istinu samo onome ko ima pravo na istinu, "no nijedan čovjek nema pravo na istinu koja škodi drugome.”^[2]

Običajno načelo da je dužnost reći istinu, kada bi se uzelo bezuvjetno i pojedinačno, onemogućilo bi svako društvo. Dokaz za nj imamo u veoma neposrednim zaključcima što ih je jedan njemački filozof izveo iz toga načela, koji ide dotle da tvrdi da je laž naspram nekog razbojnika koji bi nas upitao, nije li naš prijatelj što ga on progoni u našoj kući našao utočište, bila zločin.^[17]

– Benjamin Constant

Fridrih Niče je sugerisao da drevno metafizičko verovanje u božanstvo istine leži u osnovi celokupne zapadne intelektualne tradicije:

Ali vi ćete shvatiti na šta ciljam, naime, da je to i dalje metafizička vera na kojoj počiva naša vera u nauku - da čak i mi današnji učenjaci, mi bezbožni anti-metafizičari i dalje uzimamo našu vatru sa plamena osvetljenog hiljadugodišnjom verom, hrišćanskom verom koja je isto tako bila Platonova vera, da je Bog istina, ta je istina 'božanska' ...^[18][19]

– Fridrih Niče

Prema Hajdegeru, umetnost se takođe bavi otkrivanjem istine, ili njegovim rečima, "u umetničkom delu je dešavanje istine na delu".^[3] Prema njemu, suština umetnosti jeste poezija, a suština poezije jeste zasnivanje istine.^[20]

Jugoslovenski filozof Branko Bošnjak kaže da treba živjeti sa istinom, jer u egzistencijalnom smislu istinito je ono što je pravedno.^[9]

Indijski filozof Krišnamurti podseća da istina nije daleko, ona je u svakodnevnim stvarima, no mi ne znamo kako ju videti. "Samo tihi um koji ne ulaže napor vidi istinu."^[21] Tako um zaokupljen bogom, istinom, seksom ili pićem ne može videti istinu. Monah zaokupljen bogom može biti korisniji za društvo od pijanice, ali njegov um nije slobodan otkriti istinu. Prema Krišnamurtiju, zapravo nema puta do istine, jer istinu moramo otkrivati iz časa u čas.^[21]

Izvori

Vidi još

• Misao
• Zbilja
• Biće
• Laž

Vanjske veze

Istina na Wikimedijinoj ostavi

• Budin govor Ćankiju, rasprava o dostizanju istine
• Immanuel Kant: O tobožnjem pravu na laganje iz čovjekoljublja
• Branko Bošnjak, Istina i dresirano mišljenje
• Truth (Stanford Encyclopedia of Philosophy)