Joyce Carol Oates

Joyce Carol Oates
2014 yılında
Doğum16 Haziran 1938 (85 yaşında)
Lockport, New York, ABD
MahlasRosamond Smith ve Lauren Kelly
Meslek
Milliyet ABD
EğitimSyracuse University (BA)
Wisconsin-Madison Üniversitesi (MA)
Rice Üniversitesi
Dönem1963–günümüz
Türşiir, oyun, eleştiri, kısa öykü, novella ve roman
Önemli eserA Garden of Earthly Delights (1967); them (1969); The Wheel of Love (1970); Wonderland (1971); Black Water (1992); Blonde (2000); High Lonesome: New & Selected Stories, 1966–2006 (2006)
Önemli ödülleriO. Henry Award (1967)
National Book Award (1970)
O. Henry Award (1973)
National Humanities Medal (2010)
Stone Award for Lifetime Literary Achievement (2012)
Jerusalem Prize (2019)
Evlilik
Raymond J. Smith
(e. 1961; ö. 2008)
Charles Gross
(e. 2009; ö. 2019)

Joyce Carol Oates (d. 16 Haziran 1938) Amerikalı yazar. İlk kitabı 1963'te yayınlanan Oates'in 58 roman, bir dizi oyun ve roman ile birçok kısa öykü, şiir ve kurgu dışı kitabı yayınlanmıştır. Black Water (1992), What I Lived For (1994) ve Blonde (2000) adlı romanları ile The Wheel of Love (1970) ve Lovely, Dark, Deep: Stories (2014) adlı kısa öykü koleksiyonlarının her biri Pulitzer Ödülü'ne aday oldu.[1] Them (1969) adlı romanıyla Ulusal Kitap Ödülü, iki defa O. Henry Ödülü, Ulusal Beşeri Bilimler Madalyası ve Kudüs Ödülü (2019) dahil olmak üzere birçok ödül kazandı.

Oates, 1978'den 2014'e kadar Princeton Üniversitesi'nde ders verdi ve Yaratıcı Yazarlık Programı ile Beşeri Bilimler alanında Roger S. Berlind '52 Fahri Profesörüdür.[2] 2016'dan beri, bahar dönemlerinde kısa kurgu dersleri verdiği California Üniversitesi, Berkeley'de misafir öğretim üyesidir.[3]

Oates, 2016 yılında Amerikan Felsefe Derneği'ne seçildi.[4]

Erken dönemi ve eğitimi

Oates, Macar asıllı bir ev hanımı olan Carolina (kızlık soyadı Bush),[5][6] ile alet ve kalıp tasarımcısı Frederic James Oates'in üç çocuğunun en büyüğü olarak Lockport, New York'ta doğdu.[5] Kasabanın dışındaki ailesinin çiftliğinde büyüdü.

Erkek kardeşi Fred Jr. ve kız kardeşi Lynn Ann sırasıyla 1943 ve 1956'da doğdu. (Lynn Ann ciddi derecede otistiktir[5] ve Oates onu 1971'den beri görmemiştir.[7]) Oates, Millersport, New York'un[8] işçi sınıfı çiftçi topluluğunda büyüdü ve ortamını "zamanımız, yerimiz ve ekonomik durumumuz için mutlu, birbirine bağlı ve sıra dışı bir aile"[5] olarak nitelendirdi, ancak çocukluğu "varoluş için günlük bir çaba" olarak geçti.[9] Babaannesi Blanche Woodside, ailesiyle birlikte yaşıyordu ve Joyce'a "çok yakındı".[8] Blanche'ın ölümünden sonra Joyce, Blanche'ın babasının kendini öldürdüğünü ve ardından Blanche'ın Yahudi mirasını gizlediğini öğrendi; Oates sonunda The Gravedigger's Daughter (2007) romanını yazarken büyükannesinin yaşamının çeşitli yönlerini vurguladı.[8]

Şiddet, Oates'in ve son atalarının hayatlarını gölgeledi: Oates'in annesinin biyolojik babası 1917'de öldürüldü, bu da Oates annesinin gayri resmi olarak evlat edinilmesine yol açtı; ve Oates'in babaannesi, on dört yaşında, kendi babasının elinde bir cinayet-intihar girişiminden kurtuldu.[10] Çocukken, Oates'in kapı komşusu kundakçılık ve ailesini öldürmeye teşebbüs suçlamalarından suçlu bulundu ve Attika Islah Tesisinde hapis cezasına çarptırıldı.[11]

Oates, annesinin çocukken gittiği aynı tek odalı okula gitti.[5] Erken yaşta okumaya ilgi duydu ve Blanche'ın Lewis Carroll'un Alice Harikalar Diyarında (1865) adlı eserini “çocukluğumun en büyük hazinesi ve hayatımın en derin edebi etkisi” olarak hatırlıyor. Bu ilk görüşte aşktı!"[12] İlk gençlik yıllarında Charlotte Brontë, Emily Brontë, Fyodor Dostoevsky, William Faulkner, Ernest Hemingway ve Henry David Thoreau gibi "etkileri çok derinde kalan" yazarların eserlerini okudu.[13]

Oates, Blanche ona bir daktilo verdiğinde 14 yaşında yazmaya başladı.[8] Oates daha sonra birkaç banliyö okuluna[5] gönderildi ve 1956'da lise gazetesinde çalıştığı Williamsville Güney Lisesi'nden mezun oldu.[14] Ailesinde liseyi bitiren ilk kişiydi.[5]

Oates, gençliğinde, bir Scholastic Art and Writing Ödülü kazanarak yazılarıyla erken tanındı.[15]

Üniversite

Oates, bir kadın kardeşlik örgütü olan Phi Mu'ya katıldığı Syracuse Üniversitesi'ne burs kazandı. Syracuse'u "akademik ve entelektüel olarak çok heyecan verici bir yer" olarak gördü.[16] Bu noktada Oates, Franz Kafka, D. H. Lawrence, Thomas Mann ve Flannery O'Connor'ın eserlerini okumaya başladı ve "bu etkiler hala oldukça güçlü, yaygın" dedi.[13] 19 yaşında Matmazel sponsorluğunda düzenlenen "üniversite öyküleri" yarışmasını kazandı. Oates, Phi Beta Kappa'ya üçüncü sınıf öğrencisi olarak seçildi[17] ve Syracuse Üniversitesi'nden 1960 yılında İngilizce BA summa cum laude derecesi ile mezun oldu[18] ve yüksek lisansını 1961'de University of Wisconsin-Madison'dan aldı. Doktora yaptı. Rice Üniversitesi'nde öğrenci ama tam zamanlı bir yazar olmak için ayrıldı.[19]

Vanguard Press'in başkanı Evelyn Shrifte, Oates yüksek lisans derecesini aldıktan kısa bir süre sonra Oates ile tanıştı. Shrifte, "Okuldan yeni mezun oldu ve onun bir dahi olduğunu düşündüm" dedi. Vanguard, 1963'te Oates'in ilk kitabı olan By the North Gate adlı kısa öykü koleksiyonunu yayınladı.[20]

Kariyer

Vanguard Press, 26 yaşındayken Oates'in ilk romanı With Shuddering Fall'ı (1964) yayınladı. 1966'da Bob Dylan'a ithafen ve onun "It's All Over Now, Baby Blue" adlı şarkısını dinledikten sonra yazdığı kısa öyküsü "Where Are You Going, Where Have You Been?" yayımladı.[21] Hikâye gevşek bir şekilde "Tucson'ın Pied Piper'ı" olarak da bilinen seri katil Charles Schmid'e dayanmaktadır.[22] Birçok kez antolojiye girdi ve Laura Dern'in rol aldığı 1985 yapımı Smooth Talk filmi olarak uyarlandı. 2008'de Oates, yayınlanan tüm çalışmaları arasında en çok dikkat çekeninin "Where Are You Going, Where Have You Been?" olduğunu söylemiştir.[23]

Oates, 1972'de Kanada'dayken

Bir diğer erken dönem kısa öyküsü, "In a Region of Ice" (The Atlantic Monthly, Ağustos 1966[23]), genç, yetenekli bir Yahudi-Amerikalı öğrenciyi konu alır. Eğitim dünyasına ve ebeveynlerinin ayık, yerleşik toplumuna, depresyonuna ve nihayetinde cinayet-düşme-intiharına karşı protestoya sürüklenmesini dramatize eder. Kahramanının bir modeliyle de tanışan Oates, gerçek hayattaki bir olaydan esinlenir. Bu konuyu Last Days: Stories (1984) adlı koleksiyonunun başlık hikâyesinde tekrar ele alır. "In the Region of Ice" ile iki O. Henry Ödülünden birincisini kazandı.

İkinci romanı, Vanguard 1967-71 tarafından yayınlanan Wonderland Quartet'in ilki olan A Garden of Earthly Delights (1967) idi. Tamamı, yıllık Ulusal Kitap Ödülü için finalist oldu. Serinin üçüncü romanı, them (1969), 1970 National Book Award for Fiction'nı kazandı. Roman, 1930'lardan 1960'lara kadar olan bir zaman diliminde Detroit'te, çoğunluğu siyah getto mahallelerinde geçen ve açıkça suç, uyuşturucu, ırk ve sınıf çatışmaları ile ilgileniyordu. Yine, bazı önemli karakterler ve olaylar, Oates'in şehirde geçirdiği yıllarda tanıdığı veya duyduğu gerçek insanlara dayanıyordu. O zamandan beri yılda ortalama iki kitap yayınladı. Çalışmalarında sık görülen konular arasında kırsal yoksulluk, cinsel istismar, sınıfsal gerilimler, güç arzusu, kadın çocukluk ve ergenlik ve bazen de ' fantastik ' yer alır.[24] Şiddet, çalışmalarında sabittir, hatta Oates'in "Yazınız Neden Bu Kadar Şiddetli?" sorusuna yanıt olarak bir makale yazmasına yol açmıştır.[25]

1990'da, aynı zamanda ırksal gerilim temalarını da işleyen Because It Is Bitter, and Because It Is My Heart adlı romanını tanıttı ve "yazma deneyimini" "o kadar yoğundu ki neredeyse elektrik gibiydi" olarak nitelendirdi.[26] Şair ve romancı Sylvia Plath'ın hayranıdır ve Plath'in tek romanı The Bell Jar'ı "mükemmel bir sanat eseri" olarak tanımlar, ancak Oates sık sık Plath ile karşılaştırılmasına rağmen, Plath'in intihar hakkındaki romantizmini reddeder ve karakterleri arasında, hem kadınlardan hem de erkeklerden kurnaz, dayanıklı hayatta kalanları tercih eder. 1980'lerin başında, Oates Gotik ve korku türlerinde hikâyeler yazmaya başladı; Bu türlere girişinde Oates, Kafka'dan "derinden etkilendiğini" ve James Joyce ile "yazarlık boyutunda bir akrabalık" hissettiğini söyledi.[9]

1996'da Oates, 2001'de Oprah's Book Club tarafından en çok satanlar arasına giren ve bir Amerikan ailesinin dağılmasının ardından yazdığı We Were the Mulvaneys adlı romanı yayımladı.[23] We We Were the Mulvaneys sonunda birkaç ödüle aday gösterilen bir TV filmine dönüştürüldü. 1990'larda ve 2000'lerin başında, Oates, Rosamond Smith ve Lauren Kelly kalem adları altında, çoğunlukla gerilim romanları olmak üzere birkaç kitap yazdı.[27]

En azından 1980'lerin başından beri, Oates, bahisçiler ve eleştirmenler tarafından Nobel Edebiyat Ödülü'nün favorileri arasında görsteriliyor.[28] Syracuse Üniversitesi'nde düzenlenen makaleleri arasında 17 yayınlanmamış kısa öykü ve dört yayınlanmamış veya bitmemiş roman bulunmaktadır. Oates, erken yayınlanmamış çalışmalarının çoğunun "neşeyle atıldığını" söylemiştir.[29]

Oates'in 1970 öykü koleksiyonu The Wheel of Love'ın bir incelemesi, onu "oldukça yetenekli" bir yazar olarak nitelendirse de, o zamanlar "büyük bir yazar olmaktan uzak"tı.[30]

Oates'in 2006'daki kısa öyküsü "Landfill", 19 yaşındaki New Jersey'li bir üniversite öğrencisi olan John A. Fiocco Jr.'ın birkaç ay önceki ölümünü anlattığı için eleştirildi.[31]

1998'de Oates, Amerikan edebiyatındaki olağanüstü başarıları takdir etmek için her yıl verilen Amerikan Edebiyatında F. Scott Fitzgerald Başarı Ödülü'nü aldı.[32]

Ontario İnceleme

Oates, 1974'te Kanada'da, kocası ve sonunda 18. yüzyıl edebiyatı profesörü olacak olan yüksek lisans öğrencisi Raymond J. Smith ile birlikte bir edebiyat dergisi olan Ontario Review'u kurdu.[8] Smith bu girişimin editörlüğünü yaptı ve Oates yardımcı editör olarak görev yaptı.[33] Editör Smith'e göre derginin misyonu, ABD ve Kanada'nın edebi ve sanatsal kültürü arasında köprü kurmaktı: "Bunu her iki ülkeden yazar ve sanatçıların yanı sıra kültürlerarası nitelikte makaleler ve incelemeler yayınlayarak yapmaya çalıştık" diyerek açıklar.[34] 1978'de Sylvester & Orphanos tarafından A Sentimental Education yayınlandı.[35]

1980'de Oates ve Smith, bağımsız bir yayınevi olan Ontario Review Books'u kurdu. 2004'te Oates, ortaklığı "benzer kafaların evliliği - hem kocam hem de ben edebiyatla çok ilgileniyoruz ve aynı kitapları okuyoruz; o bir kitap okuyacak ve ben onu okuyacağım - ticaret yapıyoruz ve yemek zamanlarında okumamız hakkında konuşuruz..." diyerek açıklar.[5]

Öğretmenlik kariyeri

Oates, bir yıl boyunca Teksas, Beaumont'ta öğretmenlik yaptı, ardından 1962'de Detroit'e taşındı ve burada Detroit Mercy Üniversitesi'nde ders vermeye başladı. Vietnam savaşından, 1967 Detroit sokak ayaklanmalarından ve bir iş teklifinden etkilenen Oates, 1968'de, Ontario'daki Windsor Üniversitesi'nde öğretmenlik pozisyonuna kocasıyla birlikte Kanada'ya taşındı.[5] 1978'de Princeton, New Jersey'e taşındı ve Princeton Üniversitesi'nde ders vermeye başladı.

Oates, 1995 yılında Princeton lisans öğrencisi olarak Oates ile giriş niteliğinde bir yazma dersi alan Jonathan Safran Foer'ı etkiledi.[36] Foer daha sonra Oates'in onun yazılarına ve "yazarlık niteliklerinin en önemlisi olan enerjisine" [37] ilgi duyduğunu hatırlatarak, onun "bana ciddi bir şekilde yazmaya çalışmam gerektiğini düşündüren ilk kişi. Ve bundan sonra hayatım gerçekten değişti." der.[37] Oates, Foer'in romanı Everything Is Illuminated'ın (2002'de yayımlandı) erken bir versiyonu olan tezi için danışman olarak görev yaptı.[36]

Oates, 2014 yılında Princeton'da öğretmenlikten emekli oldu ve o yılın Kasım ayında bir emeklilik partisiyle onurlandırıldı.[38][39]

Oates, 2016'dan beri UC Berkeley'de yaratıcı kısa kurgu dersleri veriyor.[40]

Görüşleri

Din

Oates Katolik olarak yetiştirildi ancak 2007 itibarıyla ateist oldu.[41] Commonweal dergisine verdiği röportajda Oates, "Dini, her zaman bizimle olan derin güçlerin, derin hayal gücüne sahip, gizemli güçlerin bir tür psikolojik tezahürü olarak düşünüyorum" dedi.[42]

Siyaset

Oates kendini liberal olarak tanımlar ve silah kontrolünü destekler.[43] Hem kamuoyunda hem de Twitter'da eski ABD Başkanı Donald Trump ve politikalarının sesli bir eleştirmeni olmuştur.[44]

Oates, Trump'ın göreve başlama gününde Başkan'a karşı bir protesto olarak kültür kurumlarının kapatılmasına karşı çıktı ve bunun "sadece sanatçılara zarar vereceğini" belirtti. Aksine, kültürel kurumlar, göreve başlamanın geri çevirdiği kişiler için kutsal alanlar olmalıdır."[45]

Ocak 2019'da Oates, "Trump bir kukla gibi ve bence her şeyi gerçekten kontrol eden şey sadece birkaç gerçekten zengin aile veya şirket" dedi.[46]

Twitter (Sosyal medya platformu)

Oates, yayıncısı HarperCollins tarafından kendisine verilen hesabıyla Twitter'da düzenli bir paylaşımcıdır.[47] Tweetlerinin bazıları İslamofobi algısı nedeniyle özel eleştiriler aldı. Oates, eleştirilen tweetinde, "Kadınların %99,3'ü cinsel tacize uğradığını ve tecavüzün salgın olduğunu bildiriyor. – Mısır – sorgulamak doğal: baskın din nedir?" Daha sonra bu ifadeden geri adım attı.[48][49] Oates ayrıca, bir Mississippi okulunun To Kill a Mockingbird'ü sekizinci sınıf müfredatından çekmesine Mississippililerin okumadığını iddia eden bir tweet ile yanıt verdiği için eleştirildi.[50]

Oates, Twitter'daki açıklamalarını savundu, "Gerçekten hissetmediğim bir şey söylediğimi düşünmüyorum ve bazen kalabalığın mutlaka doğru olmadığını düşünüyorum. Kierkegaard, 'Kalabalık bir yalandır' demişti. Twitter'daki bazı insanlar arasında bir tür linç çetesi zihniyeti ve birilerinin peşinden koşuyorlar – bu yönde acele ederler; buraya koşarlar; haber manzarasının etrafında koşuşturuyorlar".[43]

Üretkenlik

Joyce Carol Oates, 2004

Oates el yazısı kullanarak,[51] "her gün 8'den 1'e, ardından akşamları iki ya da üç saat çalışarak" yazıyor.[28] Üretkenliği, genellikle aşağılayıcı bir şekilde tartışılmasına rağmen, en bilinen özelliklerinden biri haline gelmiştir.[28] New York Times 1989'da Oates'in "adının üretkenlik ile eşanlamlı olduğunu"[52] yazdı ve 2004'te The Guardian, "Bir Oates kitabının neredeyse her incelemesi, öyle görünüyor ki, [yayın toplamlarının] bir listesiyle başlıyor. "[5]

1970'lerde yazılan bir günlük yazısında Oates, eleştirmenlerine alaycı bir şekilde hitap ederek, "Ne kadar çok kitap! Açıkçası JCO'nun arkasında tam bir kariyer var, eğer biri bu şekilde bakmayı seçerse; daha birçok unvan ve o da olabilir... ne?... bir 'ün' için tüm umutlarından vazgeçebilir mi? […] ama çok ve uzun süre çalışıyorum ve saatler geçtikçe beklediğimden daha fazlasını yaratıyor gibiyim; kesinlikle edebiyat dünyasının 'ciddi' bir yazara izin verdiğinden daha fazla. Oysa anlatacak daha çok hikayem ve daha çok romanım var […] ". 2007'de The New York Review of Books'ta, Michael Dirda, Oates'e yönelik aşağılayıcı eleştirinin "eleştirmenin kaygısından kaynaklandığını ileri sürdü: Kişi, arka listenin çoğuna aşina olmadığında, Oates'in yeni bir kitabını nasıl değerlendirir? Nereden başlar?"[28]

Bazı yayınevleri, okuyucuları yazarın göz korkutucu çalışmasıyla tanıştırmaya yardımcı olmak için tasarlanmış en iyi Joyce Carol Oates kitaplarının listelerini yayınlamıştır. The Rocky Mountain News, "Aptallar için Joyce Carol Oates" başlıklı 2003 tarihli bir makalede, ilk kısa öyküleri ve A Garden of Earthly Delights (1967), them (1969), Wonderland (1971), Black Water (1992) ve Blonde (2000) romanlarıyla başlamayı önerdi.[53] 2006'da The Times, them, On Boxing (fotoğrafçı John Ranard ile birlikte) (1987), Black Water ve High Lonesome: New & Selected Stories, 1966–2006 (2006) adlı kitaplarını "Joyce Carol Oates'in Seçimi" adıyla listeledi.[54] 2007'de Entertainment Weekly, Oates favorilerini Wonderland, Black Water, Blonde, I'll Take You There (2002) ve The Falls (2004) olarak sıraladı.[55] 2003'te Oates'in kendisi, hatırlanacağını düşündüğü ve onu ilk kez okuyan bir Oates okuyucusunun en çok them ve Blonde'u okumasını isteyeceğini söyledi.[56]

Bibliyografya

Oates'in kapsamlı bibliyografyası; Because It Is Bitter, and Because It Is My Heart; Black Water; Mudwoman; Carthage; The Man Without a Shadow; ve A Book of American Martyrs gibi şiir, oyun, eleştiri, kısa öykü, 11 novella ve 60 roman içerir. Rosamond Smith ve Lauren Kelly takma adları altında da birkaç roman yayınlamıştır.[57]

Ödüller ve onurlar

Kazandıkları

  • 1955–1956: Scholastic Art & Writing Award
  • 1967: O. Henry Award – "In the Region of Ice"[58]
  • 1968: M. L. Rosenthal Award, National Institute of Arts and Letters – A Garden of Earthly Delights
  • 1970: National Book Award for Fiction – them[1]
  • 1973: O. Henry Award – "The Dead"[58]
  • 1988: St. Louis Literary Award from the Saint Louis University Library Associates[59][60]
  • 1990: Rea Award for the Short Story
  • 1996: Bram Stoker Award for Novel – Zombie
  • 1996: PEN/Malamud Award for Excellence in the Art of the Short Story
  • 1997: Golden Plate Award, American Academy of Achievement[61]
  • 2002: Peggy V. Helmerich Distinguished Author Award[62]
  • 2003: Kenyon Review Award for Literary Achievement (The Kenyon Review)[63]
  • 2005: Prix Femina Etranger – The Falls
  • 2006: Chicago Tribune Literary Prize[64] (Chicago Tribune)
  • 2006: Honorary Doctor of Humane Letters, Mount Holyoke College[65]
  • 2007: Humanist of the Year, American Humanist Association[66]
  • 2009: Ivan Sandrof Award for Lifetime Achievement, NBCC[67][68]
  • 2010: National Humanities Medal[69]
  • 2010: Fernanda Pivano Award
  • 2011: Honorary Doctor of Arts, University of Pennsylvania[70]
  • 2011: World Fantasy Award for Best Short Fiction – Fossil-Figures[71]
  • 2011: Bram Stoker Award for Best Fiction Collection – The Corn Maiden and Other Nightmares[72]
  • 2012: Stone Award for Lifetime Literary Achievement, Oregon State University
  • 2012: Norman Mailer Prize, Lifetime Achievement[73]
  • 2012: Bram Stoker Award for Best Fiction Collection – Black Dahlia and White Rose: Stories[74]
  • 2019: Jerusalem Prize, Lifetime Achievement
  • 2020: Prix mondial Cino Del Duca, work as a message of modern humanism
  • 2023: Taobuk Ödülü, edebiyat, sanat ve sivil dünyanın yüksek profilli kişilikleri için[75]

    • Finalist

    • 1970: Pulitzer Prize for Fiction – The Wheel of Love and Other Stories[76]
    • 1993: Pulitzer Prize for Fiction – Black Water[77][78]
    • 1995: Pulitzer Prize for Fiction – What I Lived For[77]
    • 2001: Pulitzer Prize for Fiction – Blonde[77]
    • 2015: Pulitzer Prize for Fiction – Lovely, Dark, Deep: Stories[77]

    Adaylıkları

    • 1963: O. Henry Award – Special Award for Continuing Achievement (1970), five Second Prize (1964 to 1989), two First Prize (above) among 29 nominations[58]
    • 1968: National Book Award for Fiction – A Garden of Earthly Delights[79]
    • 1969: National Book Award for Fiction – Expensive People[80]
    • 1972: National Book Award for Fiction – Wonderland[81][82]
    • 1990: National Book Award for Fiction – Because It Is Bitter, and Because It Is My Heart[83]
    • 1992: National Book Critics Circle Award, Fiction – Black Water[67]
    • 1995: PEN/Faulkner Award – What I Lived For[84]
    • 2000: National Book Award – Blonde[85]
    • 2007: National Book Critics Circle Award, Fiction – The Gravedigger's Daughter[67]
    • 2007: National Book Critics Circle Award, Memoir/Autobiography – The Journal of Joyce Carol Oates: 1973–1982[67]
    • 2013: Frank O'Connor International Short Story Award for Black Dahlia and White Rose: Stories[86]

    Kişisel hayatı

    Oates 2013 yılında

    Oates, Wisconsin-Madison Üniversitesi'nde bir yüksek lisans öğrencisi olan Raymond J. Smith ile 1961'de evlendi.[8] Smith, 18. yüzyıl edebiyatı profesörü ve daha sonra bir editör ve yayıncı oldu. Oates, bu ortaklığı "aynı kafaların evliliği..." ve "çok işbirlikçi ve yaratıcı bir evlilik" olarak nitelendirdi.[5]

    Smith, 18 Şubat 2008'de zatürreden kaynaklanan komplikasyonlardan öldü ve ölüm Oates'i derinden etkiledi.[33] Nisan 2008'de Oates bir görüşmeciye şöyle yazdı: "Kocamın beklenmedik ölümünden bu yana gerçekten çok az enerjim var [. . . ] Evliliğim – kocama olan aşkım – Hayatımda yazılarımdan ziyade ilk sırada yer almış gibi görünüyor. Ölümünün yanı sıra, yazılarımın geleceği şu anda beni pek ilgilendirmiyor."[87][88]

    Smith için altı ay boyunca neredeyse intihara meyilli bir yas tuttuktan sonra[89] Oates, Princeton'daki Psikoloji Bölümü ve Sinirbilim Enstitüsü'nde profesör olan Charles Gross ile evinde bir akşam yemeğinde tanıştı. 2009 yılının başlarında, Oates ve Gross evlendi.[90][91] 13 Nisan 2019'da Oates, Twitter üzerinden Gross'un 83 yaşında öldüğünü duyurdu.[92]

    Oates, 1973'te kişisel ve edebi yaşamını belgeleyen ayrıntılı bir günlük tutmaya başladı; sonunda "4000'den fazla tek aralıklı daktiloyla yazılmış sayfaya" ulaştı.[93] 2008'de Oates, "resmi bir günlük tutmaktan uzaklaştığını" ve bunun yerine e-postalarının kopyalarını sakladığını söyledi.[87]

    1999 itibarıyla, Oates kendini koşmaya adadı ve bununla ilgili olarak "İdealde, bir yazar olan koşucu, gerçek bir ortamda bir hayalet gibi, kurgusunun arazi ve şehir manzaraları arasında koşar" şeklinde yazdı.[94] Oates koşarken, romanlarındaki sahneleri zihninde canlandırıyor ve önceden yazılmış taslaklardaki yapısal sorunları çözüyordu; You Must Remember This (1987) adlı romanının yapısını koşarken, "bir demiryolu köprüsünün kalıntılarını gördüğünde" formüle etti, bu da ona "efsanevi bir New York şehrini doğru yerde" hatırlattı.[94]

    Oates, 1997'den 2016'ya kadar John Simon Guggenheim Memorial Foundation'ın mütevelli heyeti üyesiydi.[95] Kariyerinin ortasında bir yazara yıllık 50.000$'lık Simpson/Joyce Carol Oates Edebiyat Ödülü veren Simpson Edebiyat Projesi'nin onur üyesidir.[96]

    Kaynakça

    1. ^ a b "National Book Awards – 1970" 18 Aralık 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. National Book Foundation (NBF). Retrieved April 13, 2012.
      (With acceptance speech by Oates and essay by Harold Augenbraum from the Awards 60-year anniversary blog.)
    2. ^ "The Program in Creative Writing". Princeton.edu. 4 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Haziran 2011. 
    3. ^ "Berkeley English Joyce Carol Oates Courses". english.berkeley.edu. 14 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2019. 
    4. ^ "APS Member History". search.amphilsoc.org. 24 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2021. 
    5. ^ a b c d e f g h i j k Edemariam, Aida (4 Eylül 2004). "The new Monroe doctrine". The Guardian. 28 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    6. ^ "Joyce Carol Oates, American author". Encyclopedia Britannica (İngilizce). 6 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2021. 
    7. ^ "The Lost Sister: An Elegy". The Lost Landscape: A Writer's Coming of Age. Ecco. 2015. ss. 201-220. ISBN 978-0-06-240867-9. I have not seen my afflicted sister since 1971, when she was fifteen years old. 
    8. ^ a b c d e f Reese, Jennifer (13 Temmuz 2007). "Joyce Carol Oates gets personal". Entertainment Weekly. 2 Ocak 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    9. ^ a b "Author Focus: Joyce Carol Oates". Darkecho.com. 10 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Haziran 2011. 
    10. ^ "After Black Rock". The Lost Landscape: A Writer's Coming of Age. Ecco. 2015. ss. 61-67. ISBN 978-0-06-240867-9. 
    11. ^ "'They All Just Went Away'". The Lost Landscape: A Writer's Coming of Age. Ecco. 2015. ss. 85-108. ISBN 978-0-06-240867-9. 
    12. ^ Oates, Joyce Carol (2003). The Faith of a Writer. s. 14. ISBN 9780060565534. 
    13. ^ a b Milazzo, Lee, (Ed.) (1989). Conversations with Joyce Carol Oates. University Press of Mississippi. s. 143. 
    14. ^ Kwiatkowski, Jane (29 Eylül 1999). "The Williamsville that Joyce Carol Oates Knew". The Buffalo News. Buffalo. 25 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    15. ^ AMERICA'S MOST CREATIVE TEENS NAMED AS NATIONAL 2016 SCHOLASTIC ART & WRITING AWARDS RECIPIENTS 6 Ağustos 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Scholastic Inc., Newsroom; accessed May 22, 2018.
    16. ^ Phillips, Robert (Fall–Kış 1978). "'The Art of Fiction No. 72: Joyce Carol Oates' (interview)". The Paris Review. 74. 10 Kasım 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    17. ^ Kappa, Phi Beta (15 Mayıs 2019). "We're excited to see so many #PBKMembers on this list, including Justice Ruth Bader Ginsburg, David McCullough, Barbara Kingsolver, @JoyceCarolOates, Julia Álvarez, @HenryLouisGates, and @Penn President Amy Gutmann!https://twitter.com/librarycongress/status/1128344374251749376 …". 27 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    18. ^ Robson (29 Haziran 2020). "The Unruly Genius of Joyce Carol Oates". The New Yorker (İngilizce). 30 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ekim 2020. 
    19. ^ "Joyce Carol Oates, Where are you going, Where have you been?". 27 Nisan 2010. 24 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2018. 
    20. ^ Woo, Elaine (8 Eylül 1999). "Obituaries: Evelyn Shrifte, Longtime Head of Vanguard Press". Los Angeles Times. 7 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    21. ^ "Dedication Of Joyce Carol Oates Short Story To Dylan". 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2018. 
    22. ^ "Charles Schmid, The Pied Piper of Tucson". CourtTV Crime Library. 10 Şubat 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2018. 
    23. ^ a b c Joyce Carol Oates is always at her finest. Truman, Cheryl (İngilizce). Lexington Herald-Leader. 7 Eylül 2008. 12 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    24. ^ Carol Kort, A Biographical Dictionary A to Z of American Women Writers pp158 (2000, Facts on File)
    25. ^ Prodger (9 Mart 2012). "Mired in violence". Financial Times. 10 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ekim 2020. 
    26. ^ Spencer, Stuart http://bombsite.com/issues/31/articles/1310 20 Eylül 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., BOMB Magazine Spring 1990. Retrieved July 19, 2011.
    27. ^ "A Sad Joyce Carol Oates Forswears Pseudonyms". NYTimes.com. 10 Şubat 1987. 28 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Nisan 2016. 
    28. ^ a b c d Dirda, Michael. ""The Wand of the Enchanter" 6 Temmuz 2008 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The New York Review of Books, 54.20, December 20, 2007. Retrieved on October 29, 2008.
    29. ^ "The Madness of Scholarship". Kennesaw: The Magazine of Kennesaw State College. 1993. 2 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
    30. ^ Featured Author: Joyce Carol Oates. With Reviews and Articles 26 Temmuz 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., nytimes.com, September 21, 1997.
    31. ^ Bosman, Julie (10 Ekim 2006). "Criticism for Joyce Carol Oates". The New York Times. 29 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    32. ^ "History". F. Scott Fitzgerald Literary Festival (İngilizce). 10 Ekim 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ekim 2020. 
    33. ^ a b "Raymond Smith, 77, Founder and Editor of Literary Journal" 21 Şubat 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The New York Times, February 27, 2008. Retrieved on October 29, 2008.
    34. ^ "Ontario Review Press". Celestial Timepiece – The Joyce Carol Oates Home Page. University of San Francisco. Retrieved on April 4, 2014.
    35. ^ Luckenbill, Dan (1990). Sylvester & Orphanos: catalog of an exhibit, October–December 1990. UCLA. Retrieved March 13, 2018.
    36. ^ a b Nash, Margo. "Learning to Write From the Masters", The New York Times, December 1, 2002. Retrieved on October 29, 2008.
    37. ^ a b Birnbaum, Robert. "Jonathan Safran Foer: Author of Everything is Illuminated talks with Robert Birnbaum" 27 Ocak 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., IdentityTheory.com, May 26, 2006. Retrieved on October 29, 2008.
    38. ^ Altmann, Jennifer (6 Mart 2013). "Acclaimed author Oates to retire from University". Princeton Alumni Weekly. 27 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mayıs 2013. 
    39. ^ Showalter, Elaine (9 Kasım 2014). "Joyce Carol Oates honored at retirement gala". The Washington Post. ISSN 0190-8286. 17 Eylül 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ağustos 2016. 
    40. ^ "Berkeley English Joyce Carol Oates Courses". english.berkeley.edu. 14 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2019. 
    41. ^ Oates, Joyce Carol (Kasım-Aralık 2007). "Humanism and Its Discontents". The Humanist. 24 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
    42. ^ "An Interview with Joyce Carol Oates". CommonwealMagazine.org. 19 Ocak 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2018. 
    43. ^ a b "Joyce Carol Oates: Twitter suffers from "lynch mob mentality"". salon.com. 20 Şubat 2014. 12 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2018. 
    44. ^ "Joyce Carol Oates, Art Spiegelman among 50 who address Trump's America". sfgate.com. 10 Ocak 2018. 12 Nisan 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Mayıs 2018. 
    45. ^ Deb, Sopan (26 Ocak 2018). "Joyce Carol Oates Opposes Cultural Shutdown on Inauguration Day, Igniting Debate". The New York Times. 1 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    46. ^ Brickman (4 Ocak 2019). "Joyce Carol Oates Thinks Trump Is a Red Herring". ELLE. 5 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ocak 2019. 
    47. ^ Schonfeld, Zac (30 Kasım 2013). "Joyce Carol Oates Shares the Secrets of her Twitter Game". Guardian.com. 8 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ağustos 2017. 
    48. ^ Bury, Liz (8 Temmuz 2013). "Joyce Carol Oates sparks Twitter storm over Egypt remarks". Guardian.com. 14 Mayıs 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ağustos 2017. 
    49. ^ Gupta, Prachi (6 Temmuz 2013). "Joyce Carol Oates's Islamophobic tweets". Salon.com. 8 Ağustos 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ağustos 2017. 
    50. ^ "Mississippians can read so don't come for us on Twitter, residents tell famous author". sunherald.com. 26 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mayıs 2018. 
    51. ^ Birnbaum, Robert. "Personalities: Birnbaum v. Joyce Carol Oates" 12 Haziran 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The Morning News, February 3, 2005. Retrieved on October 30, 2008.
    52. ^ "The more they write, the more they write", The New York Times, July 30, 1989. Retrieved on October 29, 2008.
    53. ^ Davis, Duane. "Joyce Carol Oates for dummies", "Where to start", "Onto the novels" (series of articles), The Rocky Mountain News, June 13, 2003. Retrieved on October 29, 2008.
    54. ^ Freeman, John. "Joyce Carol Oates, up close and personal" 16 Haziran 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The Times, August 11, 2007. Retrieved on October 28, 2008.
    55. ^ "Book News: Daily Oates Consumption" 16 Ekim 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Entertainment Weekly, July 6, 2007. Retrieved on October 29, 2008.
    56. ^ "Off the Page: Joyce Carol Oates" 22 Temmuz 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The Washington Post, October 24, 2003. Retrieved on October 29, 2008.
    57. ^ "Joyce Carol Oates". Encyclopedia Britannica. 15 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ocak 2019. 
    58. ^ a b c "Past Winners List" (O) 15 Eylül 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. The PEN/O. Henry Prize Stories (website). Random House. Retrieved April 14, 2012. (The PEN/O. Henry Prize Stories is a book series published annually. Its website provides more information about the awards.)
    59. ^ "Saint Louis Literary Award". www.slu.edu. Saint Louis University. 23 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2016. 
    60. ^ Saint Louis University Library Associates. "Recipients of the Saint Louis Literary Award". July 31, 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: July 25, 2016. 
    61. ^ "Golden Plate Awardees of the American Academy of Achievement". www.achievement.org. American Academy of Achievement. 12 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    62. ^ "People and Publishing: Awards", Locus, January 2003, p. 8.
    63. ^ "Kenyon Review for Literary Achievement". KenyonReview.org. 9 Ocak 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    64. ^ "Chicago Humanities Festival | Home". Chfestival.org. Erişim tarihi: 14 Haziran 2011.  [ölü/kırık bağlantı]
    65. ^ Creighton, Joanne. "Joyce Carol Oates Honorary Degree Citation". 17 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ocak 2012. 
    66. ^ Hodges, Sam (8 Haziran 2007). "Joyce Carol Oates named Humanist of the Year". Dallasnews.com. 20 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2013. 
    67. ^ a b c d All Past National Book Critics Circle Award Winners and Finalists. 27 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi.  (multiple pages). National Book Critics Circle (NBCC). Retrieved April 14, 2012.
    68. ^ "Ivan Sandrof Lifetime Achievement Award" 24 Ocak 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., NBCC. Retrieved April 14, 2012.
    69. ^ Trescott, Jacqueline (2 Mart 2011). "White House to honor 19 with National Humanities Medal and National Medal for the Arts". Washingtonpost.com. 12 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Haziran 2011. 
    70. ^ "Penn: University of Pennsylvania". Upenn.edu. 23 Şubat 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Haziran 2011. 
    71. ^ "Winners, World Fantasy Convention". 2 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    72. ^ "2011 Bram Stoker Award Nominees & Winners". 27 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    73. ^ Joyce Carol Oates (4 Ekim 2012). "Joyce Carol Oates Salutes Norman Mailer". The Daily Beast. 9 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2013. 
    74. ^ "2012 Bram Stoker Award Nominees & Winners". 28 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    75. ^ "Taobuk Award Winners". 8 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2024. 
    76. ^ Fischer, Heinz-Dietrich. The Pulitzer Prize Archive, Volume 10, "Novel/Fiction Awards 1917–1994". Munich: K.G. Saur, 1994. LX–LXI.
    77. ^ a b c d "Fiction" 3 Ocak 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Past winners & finalists by category. The Pulitzer Prizes. Retrieved April 14, 2012.
    78. ^ "University of San Francisco (USF) – Celestial Timepiece: the Joyce Carol Oates Home Page". Jco.usfca.edu. 12 Nisan 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Haziran 2011. 
    79. ^ "National Book Awards – 1968" 24 Mart 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. NBF. Retrieved June 14, 2011.
    80. ^ "National Book Awards – 1969" 28 Ekim 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. NBF. Retrieved June 14, 2011.
    81. ^ "National Book Awards – 1972" 9 Haziran 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. NBF. Retrieved April 14, 2012.
    82. ^ "Joyce Carol Oates – Wonderland". Jco.usfca.edu. 26 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Haziran 2011. 
    83. ^ "National Book Awards – 1990" 18 Kasım 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. NBF. Retrieved June 14, 2011.
    84. ^ "Folger Shakespeare Library". Penfaulkner.org. 13 Nisan 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Haziran 2011. 
    85. ^ "National Book Awards – 2000" 14 Kasım 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. NBF. Retrieved April 14, 2014.
    86. ^ Alison Flood (31 Mayıs 2013). "Frank O'Connor short story award pits UK authors against international stars". The Guardian. 21 Ağustos 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Haziran 2014. 
    87. ^ a b Smalldon, Jeffrey (6 Nisan 2008). "End of Story?: Joyce Carol Oates Takes Stock as She Approaches 70". The Columbus Dispatch. 21 Ocak 2013 tarihinde kaynağından (email interview) arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Eylül 2016. 
    88. ^ Oates, Joyce Carol (13 Aralık 2010). "Personal History: A Widow's Story, The Last Week of a Long Marriage". The New Yorker. 11 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Eylül 2016. 
    89. ^ "Review by Janet Todd, 19 March 2011". TheGuardian.com. 14 Ekim 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
    90. ^ "Married!". Crossingtheborder.wordpress.com. 4 Mayıs 2009. 23 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Haziran 2011. 
    91. ^ Joyce Carol (2011). A Widow's Story. New York: Harper Collins. ss. 414-415. ISBN 978-0-06-201553-2. 
    92. ^ @JoyceCarolOates (13 Nisan 2019). "Charlie Gross, February 29, 1936 – April 13, 2019. Brilliant, beautiful, beloved husband" (Tweet) – Twitter vasıtasıyla. 
    93. ^ Campbell, James. "The Oates Diaries" 3 Ocak 2024 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The New York Times, October 7, 2007. Retrieved on October 30, 2008.
    94. ^ a b Oates, Joyce Carol. "Writers on Writing: To Invigorate Literary Mind, Start Moving Literary Feet" 18 Ekim 2015 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., The New York Times, July 18, 1999. Retrieved on October 30, 2008.
    95. ^ "John Simon Guggenheim Foundation | Joyce Carol Oates". www.gf.org (İngilizce). 3 Temmuz 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Haziran 2017. 
    96. ^ Kosman, Joshia (May 12, 2020) "Bay Area author and psychiatrist Daniel Mason wins $50,000 Joyce Carol Oates Prize" 28 Nisan 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. San Francisco Chronicle

    Dış bağlantılar

    • Celestial Timepiece: A Joyce Carol Oates Patchwork (Resmi Web Sitesi)
    • Joyce Carol Oates Biyografi ve Amerikan Başarı Akademisi Üzerine Röportaj
    • Cam Ark: Bir Joyce Carol Oates Kaynakça
    • Ontario İnceleme
    • Kongre Kütüphanesi'nde Joyce Carol Oates, 235 katalog kaydı
    • Joyce Carol Oates'in Syracuse Üniversitesi'ndeki Makaleleri
    • Oxonian Review ile Haziran 2010'da yapılan röportaj
    • Joyce Carol Oates Kitap Kurdu Röportajları (Sesli) Michael Silverblatt ile
    • Röportaj 13 Ekim 2015 WNYC Leonard Lopate gösterisi
    • Narrative Magazine'de Biyografi
    • Joyce IMDb'de Joyce Carol Oates
    • g
    • t
    • d
    1987–2000
    • Sadist by Stephen King and Swan Song by Robert R. McCammon (1987)
    • The Silence of the Lambs by Thomas Harris (1988)
    • Carrion Comfort by Dan Simmons (1989)
    • Mine by Robert R. McCammon (1990)
    • Boy's Life by Robert R. McCammon (1991)
    • Blood of the Lamb by Thomas F. Monteleone (1992)
    • The Throat by Peter Straub (1993)
    • Dead in the Water by Nancy Holder (1994)
    • Zombie by Joyce Carol Oates (1995)
    • The Green Mile by Stephen King (1996)
    • Children of the Dusk by Janet Berliner & George Guthridge (1997)
    • Bag of Bones by Stephen King (1998)
    • Mr. X by Peter Straub (1999)
    • The Traveling Vampire Show by Richard Laymon (2000)
    2000–2009
    • American Gods by Neil Gaiman (2001)
    • The Night Class by Thomas Piccirilli (2002)
    • Lost Boy, Lost Girl by Peter Straub (2003)
    • In the Night Room by Peter Straub (2004)
    • Dread in the Beast by Charlee Jacob and Creepers by David Morrell (2005)
    • Lisey's Story by Stephen King (2006)
    • The Missing by Sarah Langan (2007)
    • Duma Key by Stephen King (2008)
    • Audrey's Door by Sarah Langan (2009)
    • A Dark Matter by Peter Straub (2010)
    2011–2020
    • Flesh Eaters by Joe McKinney (2011)
    • The Drowning Girl by Caitlín R. Kiernan (2012)
    • Doctor Sleep by Stephen King (2013)
    • Blood Kin by Steve Rasnic Tem (2014)
    • A Head Full of Ghosts by Paul G. Tremblay (2015)
    • The Fisherman by John Langan (2016)
    • Ararat by Christopher Golden (2017)
    • The Cabin at the End of the World by Paul G. Tremblay (2018)
    • Coyote Rage by Owl Goingback (2019)
    • The Only Good Indians by Stephen Graham Jones (2020)
    2021-günümüz
    • My Heart is a Chainsaw by Stephen Graham Jones (2021)
    • The Devil Takes You Home by Gabino Iglesias (2022)
    • g
    • t
    • d
    Otorite kontrolü Bunu Vikiveri'de düzenleyin