Fiat 125

Fiat 125

Fiat 125 Special z 1971 roku
Producent	FIAT
Projektant	Dante Giacosa[1]
Zaprezentowany	Turyn, listopad 1966
Okres produkcji	1967–1972[2] Argentyna: 1972–1982
Miejsce produkcji	Turyn Casablanca Córdoba Rancagua
Poprzednik	Fiat 1300/1500
Następca	Fiat 132
Dane techniczne
Segment	D[2]
Typy nadwozia	4-drzwiowy sedan[2] 5-drzwiowe kombi
Skrzynia biegów	3-biegowa automatyczna 4 i 5-biegowa manualna
Napęd	tylny
Długość	4232 mm
Szerokość	1625 mm
Wysokość	1440 mm
Rozstaw osi	2505 mm
Masa własna	1050 kg
Zbiornik paliwa	45/50 l
Liczba miejsc	5
Bagażnik	400 l
Ładowność	400 kg
Dane dodatkowe
Modele bliźniacze	Polski Fiat 125p
Pokrewne	Fiat 1300/1500 Fiat 124 Fiat-Vignale 125 Samantha
Konkurencja	Alfa Romeo Giulia Audi F103 Ford Taunus FSO Polonez Opel Ascona Peugeot 404 Volkswagen 411 Volkswagen K70
Multimedia w Wikimedia Commons

Fiat 125 – samochód osobowy klasy średniej produkowany przez włoski koncern motoryzacyjny Fiat w latach 1967–1972, następnie w Argentynie do 1982^[2]. Jego wersją był Polski Fiat 125p produkowany na licencji w Polsce w latach 1967-1991.

Historia i opis modelu

Samochód został po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowany podczas targów motoryzacyjnych w Turynie w listopadzie 1966 roku. Auto zbudowane zostało na bazie płyty podłogowej modelu 1300/1500. Kabina pasażerska zaczerpnięta została z modelu 124. Wnętrze oraz przednia i tylna część nadwozia zostały zaprojektowane specjalnie dla pojazdu przez Centro Stile Fiat pod nadzorem Dante Giacosa^[1]. Oficjalna premiera miała miejsce 22 kwietnia 1967^[3].

Produkcję pojazdu rozpoczęto w 1967 roku. Auto napędzał 4-cylindrowy silnik benzynowy o pojemności 1608 cm³ z dwoma wałkami rozrządu (układ DOHC) rozwijający moc 90 KM^[1] i maksymalny moment obrotowy 127 Nm. W listopadzie 1968 roku do oferty wprowadzono wersję Special^[1], która w stosunku do standardowej wersji pojazdu otrzymała 5-biegową manualną skrzynię biegów oraz zwiększoną moc silnika do 100 KM^[1]. Niżej poprowadzone zostały listwy boczne, tapicerka wnętrza wykonana była ze skaju połączonego z materiałem, powiększono zbiornik paliwa oraz zastosowano nowy wzór kołpaków.

Od 1970 roku w ofercie pozostała wyłącznie wersja Special, która przeszła lifting nadwozia. Auto otrzymało nową atrapę chłodnicy, nowe zderzaki, przeniesione zostały kierunkowskazy pod zderzak, z tyłu pojazdu pojawiły się nowe, zintegrowane lampy kierunkowskazów oraz świateł Stop. W tym samym roku rozpoczęto montaż 3-biegowej automatycznej skrzyni biegów. Produkcję modelu zakończono w 1972 roku. Następcą został Fiat 132^[1].

Na podstawie umowy licencyjnej z polską Fabryką Samochodów Osobowych z 1965 roku, rozpoczęto dwa lata później produkcję Polskiego Fiata 125p^[4]. Polski odpowiednik modelu otrzymał zarówno podwozie jak i nadwozie modelu 125. W nadwoziu pojazdu zmienione zostały przetłoczenia maski oraz tylnej klapy, zastosowano także inną atrapę chłodnicy wraz z reflektorami^[4]. Polski Fiat 125p inaczej miał usytuowany zbiornik paliwa. Deska rozdzielcza modelu oraz silniki pochodziły z modelu 1300/1500. Po wygaśnięciu w 1983 roku licencji, Polski Fiat 125p przemianowany został na FSO 125p^[1].

W latach 1972–1982 auto produkowane było także w Argentynie.

W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1968 samochód zajął 2. pozycję (za NSU Ro 80)^[5].

Dane techniczne

• Współczynnik oporu powietrza: 0,45
• Rozstaw kół:
  • Tył: 1291 mm
  • Przód: 1313 mm
• Najmniejszy promień skrętu: 5,4 m
• Opony: 175 SR13

Przypisy

Bibliografia

• 1971 Fiat 125 Special Berlina. automobile-catalog.com. [dostęp 2011-09-04]. (ang.).